Το φαινόμενο της εγκατάλειψης κτιρίων έχει παρατηρηθεί διεθνώς ότι προκαλεί την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ειδικότερα, ότι έχει σοβαρές επιπτώσεις στην εικόνα της πόλης και ιδίως των κέντρων των πόλεων, οδηγεί σε απομάκρυνση δυνητικών χρηστών, σοβαρή κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας, περιθωριοποίηση και εγκληματικότητα. Ως εκ τούτου, ρυθμίσεις παρόμοιες με τις εισαγόμενες εφαρμόζονται ήδη από πολλών ετών σε άλλες χώρες, των οποίων οι πόλεις έχουν υποστεί οικονομική κρίση, περιβαλλοντική και κοινωνική υποβάθμιση και εγκατάλειψη.
Με τις εισαγόμενες ρυθμίσεις, που εφαρμόζονται μόνο για Δήμους και ιδιώτες, παραμένοντος σε ισχύ του ΑΝ 1539/19383 για το Δημόσιο, δίνεται επίσης η δυνατότητα, να εξοικονομήσει το Δημόσιο δαπάνες συντήρησης, φύλαξης και αποτροπής κινδύνων στα εν λόγω κτίρια, αλλά και παρέχεται η ευκαιρία αξιοποίησης των ανεκμετάλλευτων μέχρι σήμερα κτιρίων από φορείς που διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με το Δημόσιο, ενώ παράλληλα, δημιουργείται προοπτική αξιοποίησης των εν λόγω κτιρίων στο πλαίσιο άσκησης κοινωνικής και πολιτιστικής πολιτικής από τους Δήμους, σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης.