Η «ταμπέλα», της επιθετικότητας των πίτμπουλ, είναι «εύκολη» και «πουλά περισσότερο», αλλά δεν είναι σωστή, αναφέρει στο Dnews, ο γνωστός εκπαιδευτής σκύλων, Δημήτρης Γραμματικάκης, που στο παρελθόν έχει εκπαιδεύσει και τον «Πίνατ», το γνωστό «κομματόσκυλο» του Μαξίμου.
Ο κ. Γραμματικάκης, θεωρεί ότι δεν θα είχαμε κανένα περιστατικό επίθεσης σκύλου σε άνθρωπο, όπως αυτό που έγινε σε εντεκάχρονο στην Αρτέμιδα, αν τηρούνταν κάποιοι κανόνες, που μοιάζουν όμως απολύτως αυτονόητοι.
Η συμπεριφορά ενός σκύλου να κυνηγήσει κάτι, εμφανίζεται σε κάθε φυλή σκύλου που υπάρχει πάνω στη γη. Είτε πρόκειται για έναν σκύλο που είναι 3 κιλά και θα κυνηγήσει τη ρόδα ενός παιχνιδιού, είτε 45 κιλά, είναι το ίδιο. Αυτή τη συμπεριφορά μπορεί να την εμφανίσει οποιασδήποτε σκύλος, που τρέχει και κυνηγά, αλλά για να παίξει πιο πολύ. Ένας σκύλος που φυλά έναν χώρο, που δεν έχει κοινωνικοποιηθεί σωστά, ένας σκύλος που έχει αγριέψει από τον ιδιοκτήτη του, μπορεί να κυνηγήσει για άλλους λόγους. Κυρίως για να διώξει αυτόν που θεωρεί εισβολέα, στον δικό του χώρο. Στην περίπτωση που αυτός ο σκύλος είναι ελεύθερος, έξω από το σπίτι, ο μοναδικός υπεύθυνος είναι ο ιδιοκτήτης του σκύλου. Πόσο μάλλον, όταν γνωρίζει ότι ο σκύλος του, έχει τάσεις να μην είναι φιλικός, με τους ανθρώπους και όσους περνάνε έξω από το χώρο του», δηλώνει ο κ. Γραμματικάκης.
Ο εκπαιδευτής χαρακτηρίζει «κουραστικό», το γεγονός ότι πολλές επιθετικές συμπεριφορές σκύλων, «αποδίσονται», στη συγκεκριμένη ράτσα των πίτμπουλ.
«Έχει γίνει κουραστικό να υπάρχει μία φαινοτυπική ταυτότητα, για κάποιες ράτσες σκυλιών. Είναι εύκολο να λέμε «ένα λευκό πίτμπουλ δάγκωσε», αλλά μπορεί να είναι ένας λευκός σκύλος που μοιάζει με πίτμπουλ, και να μην έχει καμία σχέση με πίτμπουλ. Μπορεί να είναι σκύλος άλλης ράτσας, ή και ημίαιμος, αλλά όχι πίτμπουλ. Απλά ο περισσότερος κόσμος ξέρει ότι η φράση «ένα πίτμπουλ δάγκωσε, θα πουλήσει περισσότερο».
Σύμφωνα με τον κ. Γραμματικάκη, τα πίτμπουλ στην Ελλάδα, είναι πάρα πολλά, κυρίως τα ημίαιμα που μοιάζουν με πίτμπουλ, ή αυτά που μοιάζουν με μαστίφ. «Ακόμα και ως επικεφαλίδα σε κάποιο ρεπορτάζ, η λέξη πίτμπουλ πουλάει, αλλά δεν είναι έτσι. Υπάρχει στοχοποίηση σε μία ράτσα εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης είναι πάρα πολλοί παράνομοι εκτροφείς τέτοιων σκύλων και ο κόσμος στρέφεται σε αυτούς, απλά και μόνο για να αγοράσει ένα τέτοιο σκυλί, για να είναι άγριο, να δαγκώνει και να φυλάει έναν χώρο. Δεν θα πάρει κανείς ένα λαμπραντόρ για μία τέτοια δουλειά. Πολλές φορές επίσης, διαβάζουμε ότι δάγκωσε ένα πίτμπουλ, αλλά δεν υπάρχει καμία φωτογραφία του σκύλου, για να δούμε αν πράγματι ήταν πίτμπουλ. Να δει ένας ειδικός και να πει, αυτό δεν είναι πίτμπουλ».
Όπως αναφέρει ο κ. Γραμματικάκης, κάθε φορά που ένα σκυλί βγαίνει έξω από το χώρο του, πρέπει να έχει λουρί και «οδηγό» και να βρίσκεται κοντά τον ιδιοκτήτη του. Αυτό δεν είναι απλά υποχρέωση, είναι πλέον νόμος. Αυτός ο σκύλος θα πρέπει να έχει κοινωνικοποιηθεί σωστά από μικρός. Να έχει μάθει τι σημαίνει άνθρωπος, παιδί, αυτοκίνητο, ποδήλατο, γάτα και άλλα σκυλιά. Αυτά πρέπει να τα μάθει ένας σκύλος, είτε με την παρουσία ενός εκπαιδευτή, είτε με την ασχολία και την αγάπη του ιδιοκτήτη του.
«Αν θεωρούμε ότι ο σκύλος δείχνει νευρικότητα απέναντι σε συγκεκριμένες καταστάσεις, ή έχει επιθετικές διαθέσεις, καλό θα είναι να φορά φίμωτρο. Δεν το ορίζει ο νόμος αλλά είναι μέτρο προληπτικό, για τον ιδιοκτήτη αλλά και τον σκύλο. Αν είχαν ακολουθηθεί όλα αυτά, δεν θα υπήρχε κανένα περιστατικό επίθεση σκύλου σε άνθρωπο», επισημαίνει, λέγοντας παράλληλα, ότι πλέον αποτελεί ανάγκη και επένδυση η εκπαίδευση κάθε σκύλου.
«Η εκπαίδευση ενός σκύλου είναι πλέον απόλυτη ανάγκη. Αφορά τη σχέση του ανθρώπου με τον σκύλο του. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι μία επένδυση για όσα χρόνια ζήσει ένα σκυλί δίπλα σε έναν άνθρωπο. Είναι επένδυση και για όσα πρέπει να μάθει κάθε ιδιοκτήτης σκύλου και για τον εαυτό του. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για σκυλιά που ανήκουν σε πιο δυναμικές φυλές, για τη φύλαξη για παράδειγμα. Δυστυχώς είμαστε χώρα που δεν έχει την παιδεία για το πως μεγαλώνουμε έναν σκύλο», καταλήγει.