Παρά το πρωτόγνωρο επικοινωνιακό παιχνίδι - που έχει ως αποτέλεσμα, ακόμη και αρκετές ώρες μετά, να μην έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για όσα διεμήφθησαν στο Ισφαχάν - οι περισσότεροι εντός και εκτός συνόρων συνηγορούν στο ότι σημειώθηκε μια μικρής κλίμακας ισραηλινή επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Το Ισφαχάν είναι μια πόλη σημαντική για το Ιράν καθώς φιλοξενεί εγκαταστάσεις στις οποίες αναπτύσσεται το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας αλλά κι αεροπορική βάση με τον γερασμένο στόλο των F-14 Tomcats - γεγονός που καθιστά κάτι παραπάνω από συμβολική τη σημασία οποιουδήποτε πλήγματος, είτε αυτό πραγματοποιήθηκε εκτός των συνόρων του Ιράν είτε εντός, αλλά με την υποστήριξη του Ισραήλ.
Όπως σημειώνει o Peter Beaumont στην ανάλυσή του στο Guardian, το Ισραήλ έχει εμπλακεί εδώ και καιρό σε έναν «σκιώδη πόλεμο» με την Τεχεράνη - συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης με μη επανδρωμένο αεροσκάφος σε εγκατάσταση παραγωγής όπλων στο Ισφαχάν πριν από λίγο περισσότερο από ένα χρόνο - με τη δυναμική της σύγκρουσης να καθορίζεται τόσο από το πλαίσιο στο οποίο συμβαίνουν οι επιθέσεις όσο κι από αυτές τις ίδιες τις επιθετικές ενέργειες.
Αυτό που είναι νέο και επικίνδυνο, ανεξαρτήτως της κλίμακας των επιθέσεων ή/ και του πολέμου εντυπώσεων και από τις δύο πλευρές, είναι ότι πλέον εγκαθιδρύεται μια νέα κανονικότητα στη σύγκρουση μεταξύ Ιράν και Ισραήλ.
Η επίθεση της Τεχεράνης κατά του Ισραήλ το περασμένο Σαββατοκύριακο, σε απάντηση στο χτύπημα του Ισραήλ στην πρεσβεία της Συρίας στη Δαμασκό, αποτέλεσε το πρώτο πλήγμα σε ισραηλινό έδαφος από ξένο κράτος εδώ και περισσότερες από τρεις δεκαετίες.
Η απάντηση του Ισραήλ, ακόμη και αν περιοριστεί σε αυτή την επιδρομή drones, και παρά την σιγή ιχθύος που έχουν επιλέξει οι επίσημες πηγές, έχει πάψει πλέον να κινείται μέσα σε αυτή τη γνωστή γκρίζα ζώνη που επέτρεπε στο Τελ Αβίβ να «κρύβεται» των ευθυνών του.
Και ενώ αυτή δεν είναι, σε καμία περίπτωση, η πρώτη φορά που το Ισραήλ επιδιώκει να χτυπήσει το Ιράν ή τα ιρανικά συμφέροντα - με μια εκστρατεία δολοφονιών, με drones ή κάποιο σαμποτάζ - αυτή τη φορά η επίθεση σημειώθηκε σε μια συγκυρία αυξημένης επιτήρησης από σύσσωμη τη διεθνή κοινότητα.
Εάν - όπως δήλωσε ανώνυμη ισραηλινή πηγή στην Washington Post - το πλήγμα «είχε ως στόχο να στείλει μήνυμα στην Τεχεράνη ότι το Ισραήλ μπορεί να χτυπήσει στο εσωτερικό της χώρας», το Ιράν δεν θα μπορούσε να μην το λάβει υπόψη του ειδικά εν μέσω της ήδη κλιμακούμενης ανησυχίας του πως οι πολιτικές αποτροπής του έχουν ήδη υπονομευθεί.
Η πραγματικότητα είναι πως οι κανόνες σύγκρουσης που υπήρχαν εδώ και καιρό μεταξύ Ιράν και Ισραήλ - από τη σύρραξη διαμέσω αντιπροσώπων σε μια όλο και πιο άμεση αντιπαράθεση - έχουν διαρραγεί τους έξι μήνες που έχουν μεσολαβήσει από την επιδρομή της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου.
Μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες, όσα κάποτε θεωρούνταν δεδομένα αποτελούν πλέον παρελθόν.
Στη Γάζα παραμένει σε εξέλιξη ένας πόλεμος πρωτοφανούς αγριότητας με τεράστιες ανθρώπινες απώλειες. Στα κοινά σύνορα μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου μια ακόμη σύγκρουση αλλάζει τους συνήθεις κανόνες εμπλοκής, με τις ανταλλαγές πυρών με τη Χεζμπολάχ να αποτελούν πλέον καθημερινότητα που έχει εκτοπίσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και στις δύο πλευρές των συνόρων.
Αυτό που όμως έχει ξεπεραστεί είναι αυτό το όριο αμοιβαίου φόβου και αυτοσυγκράτησης. Και ενώ πολλοί αναλυτές και αξιωματούχοι σπεύδουν να υποστηρίξουν πως ένα περιορισμένο ισραηλινό χτύπημα στο Ιράν θα μπορούσε να σημαίνει επιστροφή στο status quo ante, μια άλλη πιο ανησυχητική πιθανότητα είναι αυτό να σηματοδοτεί πως η διευρυνόμενη σύγκρουση γίνεται όλο και πιο δυναμική.
Με δεδομένο πως οι υπηρεσίες πληροφορίων του Ισραήλ υπέπεσαν σε σοβαρά λάθη τους τελευταίους έξι μήνες - τόσο για την πρώτη επιδρομή της Χαμάς όσο και για την ιρανική απάντηση στην επίθεση τη πρώτης Απριλίου στη Δαμασκό - αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι οι ίδιοι θεσμοί και σε πολλές περιπτώσεις τα ίδια άτομα, καθοδηγούμενα από τις ίδιες υποθέσεις, θα επεξεργαστούν τον δυνητικό ρίσκο των πιο πρόσφατων εξελίξεων.
Αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς πώς μια τόσο περιορισμένη αντίδραση ωφελεί τον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Για έναν πολιτικό που έχει επανειλημμένα προβάλλει τις φιλοπολεμικές του διαθέσεις - αναφερόμενος στην απειλή που συνιστά το Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα - ένα ισραηλινό χτύπημα που είναι τόσο περιορισμέν θα μπορύσε να θεωρηθεί από πολλούς ως ένδειξη αδυναμίας.
Ήδη άλλωστε ο ακροδεξιός σύμμαχος του Νετανιάχου κι υπουργός εθνικής ασφάλειας, Itamar Ben-Gvir, τα είπε όλα σχολιάζοντας λακωνικά στο X με μια μόλις λέξη: «Αδύναμη!».
Από την πλευρά της Τεχεράνης, πάλι, οι πρώτες εκτιμήσεις δείχνουν πως αξιολογεί τα όσα συνέβησαν την Παρασκευή ως ανεπαρκώς σοβαρά για να δικαιολογήσουν μια νέα απάντηση, χωρίς ωστόσο να εκλείπουν οι λόγοι που οδήγησαν το Ιράν στην εκτόξευση 300 πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών προς το Ισραήλ το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Αυτό που είναι σαφές είναι ότι και οι δύο πλευρές παίζουν με τη φωτιά.