Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή οι δημοσιογράφοι μέλη του ιστορικού σωματείου ΕΣΗΕΑ ψηφίζουμε. Φυσικά, όπως συμβαίνει τα μεταπολιτευτικά χρόνια, χωρίς συνείδηση της απώλειας αυτού του χαρακτήρα, που συνδύαζε το επάγγελμα με το πνευματικό σωματείο που γνωρίσαμε στο παρελθόν
Την διαφοροποίηση την αποδώσαμε βιαστικά και βολικά στις νέες τεχνολογίες και στην Εποχή...
Ψηφίζουμε τους φίλους μας, τους συναδέλφους που ακολουθούν την πολιτική μας προτίμηση, τους προβεβλημένους γνωστούς και γνώριμους και αδιαφορούμε -αφού ούτε που ψάχνουμε για τους συνδικαλιστικά ικανούς έτσι χωρίς πρόγραμμα.
Δηλαδή ακριβώς ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ όπως κριτικάρουμε τους πολιτικούς μας εκ των υστέρων και μετά την απομάκρυνση απ΄ την κάλπη.
Τα ψηφοδέλτια των παρατάξεων μας, μοιάζουν πολυσυλλεκτικά ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ, πλην όμως το παράδοξο κυριαρχεί, ώστε ενώ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ -ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο όπου θα επιλέγονταν οι ικανοί, να μην γίνεται κατορθωτό.
Τι είχες Γιάννη; Τι είχα πάντα.
Συνεννόηση πού να είσαι;
Και όταν μερικώς αυτή επιτευχθεί ανάτειλε η γκρίνια για την....αναποτελεσματικότητα που χαρακτηρίζει καιρό τώρα τον κλάδο.
Εναν κλάδο εργαζόμενων, πυλώνα της Δημοκρατίας με ρόλο συγκεκριμένο, θεσμοθετημένο και κανόνες που θα έπρεπε να τηρούνται απαρεγκλίτως. Ποιος μιλάει γιαυτό; Ποιος βάζει τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων;
Δηλαδή αποτέλεσμα σύνηθες, το απλοϊκό ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ να ακούγεται ως συνθηματάκι ονειροπόλων.
Κι αυτό γιατί ενώ η δεοντολογία μπροστά στα μάτια μας καταπατιέται, ενώ οι ποινές και οι διαγραφές δεν δείχνουν να αρκούν, οι ανοχές εμφανέστατα, δίνουν και παίρνουν.
Οι παλιότεροι θυμούνται τις εποχές του ΚΑΤΩ ΤΑ ΜΟΛΥΒΙΑ, όπου μπορούσαν να επιβάλλουν κάποια συνδικαλιστικά προνόμια οι ψηφισμένοι ηγέτες του κλάδου.
Ομως οι κανόνες της Δημοκρατίας και της κοινωνικής αναμέτρησης μπορεί να μην αλλάξαν χοντρικά, αλλά γνωρίζουμε όλοι καλά πως διαβρώθηκαν .
Το ξέρουν και οι...νοσταλγοί το πληροφορήθηκαν και οι νεότεροι...(Και το χτυπούν διακριτικά ή αδιάκριτα δεν έχει σημασία)
Η απόδοση ευθυνών και η καταγραφή προσώπων και ιστορίας δεν επιχειρήθηκε.
Και ακριβώς όπως στην Πολιτική που υποχώρησε ατάκτως έναντι της Οικονομικής εξουσίας, έτσι και και η Δημοσιογραφία, δια της...... παραχώρησης ρόλου και αοράτων ανταλλαγμάτων υποχώρησε-για να το καταγράψουμε εδώ ευγενικά...
Το πώς φθάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο, στο να μπορούν αντί να μας ακούν για τα επαγγελματικά μας δίκαια έως το σημείο να μας απαξιώνουν εντελώς οι πολιτικοί μας ποτέ δεν αναλύθηκε..!!!
Η θέση των ΜΜΕ μας στις Ευρωπαϊκές μετρήσεις τα λέει όλα.
Αλλά τι επικοινωνήθηκε, τι αναθεωρήθηκε, τι αποφασίσθηκε;
Και εννοώ να ομολογηθούν λάθη και παραλείψεις δημόσια, πριν τις κάλπες και ενώπιον των πολιτών που δεν μας εμπιστεύονται, όπως μας εμπιστευόντουσαν στο παρελθόν, όταν τουλάχιστον δείχναμε να ενδιαφερόμαστε για τα δικά τους συμφέροντα.
Οταν δηλαδή ελέγχαμε τις εξουσίες υπηρετώντας το τον θεσμικό μας ρόλο.
Την πορεία όλων των θεσμών της Πολιτείας ΜΑΣ, εύκολα την κριτικάρουμε . Οι γενικεύσεις έγιναν συνήθεια. Με αφάνταστη ευκολία και καταγγελτική διάθεση κρίνουμε όλους τους λειτουργούς τους, ιδίως των ευρισκομένων στην κορυφή. Ομως οι κλάδοι κατ΄ εξοχήν οι επαγγελματικοί, έχουν το χαρακτηριστικό να διαφέρει η κορυφή απ΄ τη βάση.
Μόλις προχθές αυτό ήταν το επιχείρημά μας έναντι των αυστηρών-πλην αληθινών- δηλώσεων του Γιώργου Νταλάρα στους μαρκουτσοφόρους νεαρούς συναδέλφους. Το συμπέρασμα απέδειξε -τουλάχιστον σε όσους έσπευσαν να υπερασπισθούν αυτούς τους νέους- πως οι ηγεσίες των γραφείων - εκ των πραγμάτων - έχουν τις ευθύνες!!
Και είναι εκείνες που προτάσσουν το ψωμί από την αξιοπρέπεια.
Οταν γράφετε κάτι, να σκέφτεστε πως θα το διαβάσουν αναγνώστες πολύ πιο μορφωμένοι από σας, έλεγε συμβουλευτικά παλιότερα στους νέους, δάσκαλος του επαγγέλματος....
Στις μέρες μας όμως βλέπετε έχουν εξαφανισθεί οι έλεγχοι, οι ευθύνες, οι κρίσεις σε κραυγαλέες συμπεριφορές και έχει παρακαμφθεί η τιμωρία σε όσους με θράσος και αγένεια καταπατούν την ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ .
Την δόλια ρακένδυτη πια, ματωμένη δεοντολογία του Επαγγέλματος που αξίωνε και οδηγούσε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ηγήτορες. Αυτή που ανεπαισθήτως σταδιακά απαξιώθηκε. Ενώ συντάχθηκε με σοφία και αγωνίες και οράματα.
Υπάρχουνε άνθρωποι που σέβονται την ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ, άνθρωποι που δεν θα πουν ποτέ το ηττηθήκαμε.
Ευτυχώς υπάρχουν ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ .
Και μπορούμε να τους βρούμε ΑΝ ΤΟΥΣ ΨΑΞΟΥΜΕ στα ψηφοδέλτια .
Επιλέξτε τους να δώσουν την μάχη.
(Ο Παύλος Αλέπης είναι δημοσιογράφος)