Περικοπές συντάξεων, ξανά στην πρώτη γραμμή, με τους «θεσμούς» να εκφράζουν επιφυλακτικότητα για το πώς θα καταφέρει η ελληνική πλευρά να καλύψει «ανοίγματα» άνω του 1 δισ. ευρώ για επικουρικές – εφάπαξ και 13η σύνταξη. Στο στόχαστρο μπαίνει ξανά το όριο ηλικίας και οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, με τους τεχνοκράτες της αντίπερα όχθης να πιέζουν για σύνταξη στα 67 έτη, σε όλες τις περιπτώσεις. Τι και αν είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ο ιδιωτικός υπάλληλος γραφείου, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον εργαζόμενο στην ναυπηγοεπισκευή, ή από τον εργάτη στα μεταλλεία.
Άρα, τι έχει συμβεί έως τώρα στις διαπραγματεύσεις; Ακριβώς ότι έλεγε υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Εργασίας, με εμπειρία από τέτοιες διαπραγματεύσεις, όταν ακόμα οι... θεσμοί, ονομάζονταν «τρόικα». Δηλαδή ότι οι συγκεκριμένοι τεχνοκράτες δεν υπάρχει περίπτωση να πειστούν για τα ελληνικά επιχειρήματα, όπως και αν αυτά παρουσιαστούν από την ελληνική κυβέρνηση. Είναι τόσο σκληροί και αδιάλλακτοι που δεν πρόκειται να αντιληφθούν ότι όλα αυτά τα μέτρα που ζητούν, όχι μόνο δεν βοηθούν την ελληνική αγορά εργασίας, μέσω βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αλλά απλώς επιτείνουν το πρόβλημα. Ουσιαστικά, λοιπόν, βρισκόμαστε ξανά, εκεί που ήμασταν και επί κυβέρνησης Σαμαρά, λίγο πριν από την προκήρυξη των εκλογών. Σε μηδενικό σημείο. Όλα όσα λέγονται περί συνεννόησης και κατανόησης είναι περισσότερο για λαϊκή κατανάλωση και λιγότερο ζήτημα ουσίας.
Προφανώς, οι Βρυξέλλες ή ακριβέστερα, όπως το έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση η «οικονομική ολιγαρχία» των Βρυξελλών, δεν αντιλαμβάνονται τα περί ελληνικής «ανθρωπιστικής κρίσης». Μάλλον κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στη λογική τους. Το μόνο που υπάρχει είναι λιτότητα, σφίξιμο στο ζωνάρι και περικοπές. Αν μπορούσαν να περικόψουν και τον αέρα που αναπνέουμε, θα το έκαναν με ευχαρίστηση. Ε, λοιπόν όχι, δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρεύτηκαν οι πρόγονοί μας. Αυτή η Ευρώπη δεν απομακρύνεται από το φασισμό, τον έλκει σα μαγνήτης. Τον τροφοδοτεί και τον πολλαπλασιάζει. Τελικά, το πάθημα του μεσοπολέμου, δεν έγινε μάθημα...