). Είναι η πρώτη φορά που το υπουργείο Εργασίας, παρεμβαίνει καθοριστικά στη διαπραγμάτευση για την υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), με στόχο αφενός να επανέλθει ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ, σε βάθος διετίας και αφετέρου να επαναλειτουργήσουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις. Την ώρα που η αγορά εργασίας «στενάζει» από μερική απασχόληση αλλά και από «μαύρη» εργασία, το υπουργείο προσπαθεί να βάλει «τάξη». Οι προθέσεις σίγουρα κρίνονται ως θετικές, η κατάληξη αποτελεί ερωτηματικό.
Όλες οι πλευρές έχουν ταχθεί υπέρ της επαναφοράς του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Μπορεί να υπάρχουν επιμέρους διαφοροποιήσεις ως προς τη χρονική διάρκεια που θα γίνει η συγκεκριμένη διαδικασία, αλλά επί της ουσίας δεν έχει υπάρξει επίσημη αρνητική αντίδραση σε αυτή την πρωτοβουλία. Γιατί όμως θα έπρεπε να έρθει μια άλλη κυβέρνηση για να αποδεχτούν, εργοδότες και εργαζόμενοι, ότι τα 586 ευρώ είναι λίγα; Γιατί, δεν ασκήθηκαν οι ανάλογες πιέσεις και στους προκατόχους του κ. Σκουρλέτη, ώστε να αλλάξουν τακτική και να πάψουν να αποδέχονται αναντίρρητα τις θέσεις του ΔΝΤ; Μήπως η αναταραχή στην αγορά εργασίας, που συντελέστηκε στα χρόνια της κρίσης, βόλευε εκείνους που τώρα δείχνουν να συμπορεύονται με τις προτάσεις περί αύξηση των κατώτατων αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα;
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι για να αποδεχτούν οι εργοδότες τα 751 ευρώ, ως κατώτατο μισθό, κάτι θα πάρουν. Άλλωστε έχει γίνει ήδη κουβέντα για να χορηγηθούν κίνητρα φορολογικού ή ασφαλιστικού χαρακτήρα. Μένει να φανεί όμως στην πράξη, εάν θα υπάρξουν εργοδότες, που στο βωμό της αύξησης των λειτουργικών δαπανών, θα προχωρήσουν σε απολύσεις, ή αν θα αντιληφθούν την κοινωνική «αδικία» της τελευταίας πενταετίας και απλώς, θα επαναφέρουν την ομαλότητα στην αγορά εργασίας. Γιατί μόνο ομαλότητα δεν είναι, οι αποδοχές των 200 ή των 300 ευρώ το μήνα, με το πρόσχημα της μερικής απασχόλησης, σε εργαζόμενους που δουλεύουν πλήρες οκτάωρο ή ακόμα περισσότερο. Ούτε θεωρείται ομαλότητα, όταν ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, εργάζεται όντας απλήρωτο επί πολλούς μήνες. Τέτοιο επιχειρείν, μόνο συνθήκες ανάπτυξης στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να φέρει. Απλώς, θα καρπώνεται όσο γίνεται περισσότερα οφέλη, χωρίς να συνδράμει στην αναπτυξιακή προοπτική της χώρας, ως οφείλει.
Η σημερινή συνάντηση είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να πείσουν όλες οι πλευρές (εργοδότες, εργαζόμενοι, κυβέρνηση) για τις αγαστές προθέσεις τους. Θα χρειαστεί όμως πολύς δρόμος για να γίνουν οι προθέσεις, πράξεις...