Ποιος να τολμήσει να τα βάλει με τον «κυρίαρχο λαό». «Οργή λαού, φωνή Θεού» θα προσέθεταν ορισμένοι και μάλλον έχουν δίκιο. Έως τώρα ο λαός, έχει μιλήσει λιγότερο από όλους, αυτά τα δύσκολα πέντε χρόνια. Έχει επωμιστεί όλα τα βάρη που του έχουν φορτώσει (αύξηση φορολογίας, μείωση μισθών, περικοπές συντάξεων, ανεργία) και έχει αντιδράσει, αναλογικά, ελάχιστα. Μην μου πείτε ότι δεν περιμένατε μεγαλύτερη και πιο σθεναρή αντίσταση στη λυσσαλέα επίθεση που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι. Ακόμα και έτσι όμως, ο «κυρίαρχος λαός» όταν ήρθε η στιγμή της κάλπης, έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις του. Θυμηθείτε πού ήταν το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2009 και που κατέληξε τον Ιανουάριο του 2015. Θυμηθείτε που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και που ήταν πριν από μερικά χρόνια, ένα κόμμα που πάσχιζε να πιάσει το 3% για να μπει στη Βουλή…
Φαίνεται ότι η ώρα του «κυρίαρχου λαού» πλησιάζει και πάλι. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι διαπραγματεύσεις περισσότερο κινήθηκαν στο δόγμα της «αριστερής παρένθεσης» και λιγότερο στην ειλικρινή επιθυμία των δανειστών της χώρας να έλθουν σε συμφωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι, άνθρωποι που βίωσαν τις διαπραγματεύσεις από το 2010 και μετά, τονίζουν ότι οι προτάσεις Γιούνκερ, όπως αυτές γνωστοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα, θυμίζουν έντονα τις αντίστοιχες προτάσεις που γίνονταν προ πενταετίας στην τότε ελληνική διαπραγματευτική ομάδα. Μετά από πέντε συναπτά έτη, οι δανειστές μας προτείνουν τα ίδια και τα ίδια, χωρίς την παραμικρή διαφοροποίηση…
Θα αναρωτηθεί κανείς, μα πού το πάνε, τι θέλουν να πετύχουν; Η απάντηση κρύβεται στην έννοια της «παρένθεσης», μάλλον. Φαίνεται ότι η εξουσία των Βρυξελλών, έχει συμπορευτεί με το εν λόγω δόγμα και θεωρεί ότι εάν τραβήξει στα άκρα το σχοινί, τότε πολύ απλά η διακυβέρνηση Τσίπρα θα οδηγηθεί σε ένα άδοξο τέλος. Ο νυν πρωθυπουργός θα ταπεινωθεί, θα αναγκαστεί να προσφύγει στο λαό και ο τελευταίος θα του δείξει, δυσαρεστημένος, την έξοδο, όπως έκανε και με τους προκατόχους του. Έτσι, θα επιστρέψει μια άλλη εξουσία, με την οποία οι Βρυξέλλες έχουν περισσότερα κοινά σημεία και θα καταλήξουν στην επώδυνη συμφωνία, που τόσο επιθυμούν.
Το ζητούμενο είναι, τι θα πράξει ο Αλέξης Τσίπρας. Αλήθεια, ποιος λογικός άνθρωπος περιμένει ότι ένας 40άρης πρωθυπουργός, θα πετάξει στα «σκουπίδια» το πολιτικό του μέλλον, υπογράφοντας συμφωνίες που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας; Γιατί μόνο με διάλυση του κοινωνικού ιστού, μπορεί να συγκριθεί η άμεση κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και του ΕΚΑΣ και η αύξηση κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες της φορολόγησης στο ηλεκτρικό ρεύμα.
Εάν θέλει ο Τσίπρας να αυτοκαταστραφεί, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Αντίθετα, εάν θέλει να παραμείνει στην κορυφή της πολιτικής σκηνής για χρόνια, ίσως είναι η ώρα της «καθόδου στο λαό». Σε ενδεχόμενη όμως νέα νίκη, τότε οι Βρυξέλλες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η διαπραγμάτευση θα γίνει με άλλους όρους. Τότε, ή θα πρέπει να συμβιβαστούν με περιορισμό των μέτρων λιτότητας, ή αλλιώς η απειλή της ρήξης θα είναι πολύ πιο πραγματική. Γιατί τότε θα πρέπει να αποδεχτούν ότι το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» που τους λάνσαρε το εγχώριο «καρτέλ» εξουσίας, ήταν μια φούσκα…