Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να ακολουθεί μια συνειδητή στρατηγική επιλογή ήττας, γεγονός που μαρτυρούν τόσο η κάκιστη προεκλογική του καμπάνια όσο και η άγευστη προσωπική του εικόνα, που δίνουν την εντύπωση πως κάνει ότι είναι δυνατόν ώστε να έρθει δεύτερος. Αυτό βέβαια αποτελεί ένα καλά σχεδιασμένο σχέδιο απόδρασης και εγκλωβισμού της Νέας Δημοκρατίας, με σκοπό να της πετάξει την καυτή πατάτα.
Ο Τσίπρας θέλει να προικίσει την Νέα Δημοκρατία με την εφαρμογή του Μνημονίου, το οποίο ο ίδιος έφερε και να απολαμβάνει την ευκολία της αντιπολίτευσης. Θέλει, λοιπόν, να κόψει πρώτη το νήμα η ΝΔ και να συγκυβερνήσει με Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, εκτελώντας το Μνημόνιο Τσίπρα.
Περίτρανη απόδειξη, η δήλωση του πως δεν συγκυβερνάει με άλλον πλην Καμμένου -ο οποίος ούτε με κιάλια δεν πρόκειται να δει Βουλή- που οδήγησε αναποφάσιστους ψηφοφόρους στην αγκαλιά της ΝΔ, φοβούμενοι δεύτερες κάλπες.
Από την άλλη ο Μειμαράκης έχει δει την μπανανόφλουδα, δεν ήταν τυχαία η ανάλυση περί “αυτοφωράκια”, όμως είναι δύσκολο να την αποφύγει. Ο ίδιος, κυρίως για εσωκομματικούς λόγους, θα βολευόταν να γίνει πρωθυπουργός -άρα και μόνιμος πρόεδρος της ΝΔ χωρίς να ανοίξει μύτη-, όμως η κληρονομιά του Μνημονίου σημαίνει εφαρμογή σκληρών μέτρων και γρήγορη φθορά.
Έτσι για αυτόν η καλύτερη λύση θα ήταν μια αναιμική επικράτηση της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ με χαμηλά ποσοστά, ώστε να αναγκαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ενδώσει στον μεγάλο συνασπισμό για να μην χρεωθεί το στήσιμο δεύτερων εκλογών πάνω σε μια πληγωμένη χώρα.
Μεγάλος χαμένος από αυτήν την μάχη θα βγει το Ποτάμι, το οποίο βρίσκεται ανάμεσα, αφού πολλοί ψηφοφόροι θα μετακινηθούν προς την ΝΔ για να εξασφαλίσει την πρωτιά, ειδικά εφόσον η διαφορά παραμένει μικρή όσο περνάει ο καιρός και πλησιάζουν οι κάλπες.
Για τον λαό, βέβαια, μικρή σημασία έχουν όλα αυτά, αφού η εφαρμογή του Μνημονίου θα γίνει είτε με μεγάλο συνασπισμό είτε με μικρότερες συνεργασίες. Και στο Μνημόνιο δεν χωράνε ούτε “παράλληλα προγράμματα” ούτε “ισοδύναμα μέτρα”