Είναι ξεκάθαρο πως η χώρα δεν έχει αυτόνομη κυβέρνηση, αλλά υπακούει τυφλά κάθε παράλογη απαίτηση των δανειστών. Κάθε φορά ξεκινάει μια σκληρή δήθεν διαπραγμάτευση με κόκκινες γραμμές, μόνο για το θεαθήναι, και στο τέλος πραγματοποιείται κάθε επιθυμία των δανειστών.
Υπάρχει έστω και μισή νίκη της ελληνικής πλευράς, εκτός από την έδρα του ταμείου ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο μετά την επιμονή του πρωθυπουργού δεν μετανάστευσε στο Λουξεμβούργο -όπως οι 30 πρόσφυγες της μετεγκατάστασης- αλλά παρέμεινε σε ελληνικό έδαφος. Τι ειρωνεία.
Ακόμα και η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά είχε καταφέρει να σημειώσει κάποιες νίκες, όπως η μείωση του φόρου αλληλεγγύης ή ο μειωμένος ΦΠΑ στην εστίαση, ενώ έμοιαζε αδιανόητο να υπάρξει οποιαδήποτε σκέψη για άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας.
Η κυβέρνηση Τσίπρα γνωρίζει την μία ήττα πίσω από την άλλη, ακόμα και την δικιά της ρύθμιση των 100 δόσεων -την οποία τόσο πολύ διαφήμισε- δεν μπόρεσε να διασώσει ακέραια. Ο ΕΝΦΙΑ παρέμεινε, τα τέλη κυκλοφορίας αυξάνονται, η εισφορά αλληλεγγύης επιστρέφει ξανά αυξημένη μαζί με τον ΦΠΑ στην εστίαση και τον τουρισμό, τα νησιά χάνουν τον μειωμένο ΦΠΑ, οι συντάξεις μειώνονται δραματικά και το ασφαλιστικό αιμορραγεί.
Δεν μιλάμε απλά για ήττες, μιλάμε για ένα πραγματικό Βατερλό της κυβέρνησης, με τεράστιες επιπτώσεις στην κοινωνία. Το “κυβέρνηση της Αριστεράς” ακούγεται πλέον μόνο ως ανέκδοτο και ξεσηκώνει πλέον απέναντί της όλο το φάσμα της κοινωνίας, από την στιγμή που στην χώρα δεν υπάρχει η παραμικρή αντιπολίτευση.
Οι απεργίες ξεκίνησαν με φοιτητές, μαθητές, ναυτεργάτες, αγρότες, εκπαιδευτικούς, συνταξιούχους στις επάλξεις απέναντι στην δήθεν αριστερή κυβέρνηση που όφειλε να προασπίζει τα δικαιώματά τους και αντί για αυτό τους γυρίζει την πλάτη, εφαρμόζοντας τις πιο αντιδραστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ακολουθώντας κατά γράμμα τις αποτυχημένες συνταγές των δανειστών.
Η σημερινή α-προστασία της πρώτης κατοικίας, ανήμερα του εορτασμού του Πολυτεχνείου, ίσως είναι το φιτίλι που θα πυροδοτήσει ραγδαίες πολικές εξελίξεις, αφού η κυβέρνηση χάνει πλέον και τα τελευταία ερείσματά της στην κοινωνίας, ξεγυμνώνεται από το δήθεν αριστερό της προσωπείο και ακρωτηριάζει μια κόκκινη γραμμή της κοινωνίας.