Τι πιο φυσιολογικό, όταν η έννοια της παραίτησης έχει χάσει την αξία της, να στοχοποιούν την... ανάλγητη και νεοφιλελεύθερη τρόικα, για τα μέτρα που έπαιρναν οι ίδιοι. Μάλιστα, πριν από τη λήψη των μέτρων που επέβαλλε η τρόικα, ερχόταν συνήθως μια πρόταση για κάτι σαφώς ευνοϊκότερο, που όμως όλως τυχαίως οι τεχνοκράτες των δανειστών, το απέρριπταν. Επίσης, ως διαφορετική προσέγγιση, υπήρξαν και εκείνοι που έβαζαν πολύ ψηλά των πήχη των απαιτήσεων της... απέναντι πλευράς, έχοντας ήδη συμφωνήσει σε κάτι πιο light, για να έρθουν την επόμενη μέτρα και να δείξουν ότι διαπραγματεύτηκαν και πέτυχαν καλύτερο αποτέλεσμα από εκείνο που ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένο. Η λαϊκή κατανάλωση στο αποκορύφωμά της...
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και με την κυβέρνηση της Αριστεράς. Ο υπουργός Εργασίας, μόλις χθες έφερε στο προσκήνιο μια ενδεχόμενη αύξηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, ως αντίβαρο στις πιέσεις που δέχεται η ελληνική πλευρά για «εδώ και τώρα» μειώσεις στις κύριες συντάξεις. Η λογική του μέτρου είναι απλή: Θα αυξηθούν τα έσοδα των Ταμείων, άρα δεν θα χρειάζεται στο εξής να γίνει η παραμικρή μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης, συνεπώς οι κύριες συντάξεις γλίτωσαν. Βέβαια, για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να υπάρξει και ανάλογη θετική πορεία της οικονομίας, κάτι που στον προϋπολογισμό δεν καταγράφεται... Τώρα πώς θα πείσουν τους εργοδότες να μην ξεκινήσουν πογκρόμ απολύσεων για να καλύψουν το αυξημένο λειτουργικό κόστος, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Άλλωστε, αυτό που ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να περάσει στην κοινή γνώμη ότι η κυβέρνηση προτείνει φιλολαϊκά μέτρα, Αριστερής προέλευσης. Στο φινάλε εμείς είμαστε οι «καλοί μπάτσοι». Οι άλλοι, οι «κακοί μπάτσοι» θα απορρίψουν το μέτρο και μετά θα γίνουν οι περικοπές στις συντάξεις, όπως είναι προγραμματισμένο. Τότε όμως, δεν θα φταίμε εμείς, θα φταίνε εκείνοι που μας ανάγκασαν να κάνουμε κάτι που δεν θέλαμε και που δεν το αντέχει το «Αριστερό παρελθόν» μας. Λέμε τώρα...