Ειδικότερα, ως γενικός κανόνας ισχύει ότι θα πρέπει οι χρόνοι που γνωστοποιούνται από άλλα κράτη ως εξομειούμενοι (πλασματικοί), να είναι μικρότεροι από το ανώτατο όριο των αναγνωριζόμενων χρόνων. Για χώρες της ΕΕ, του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) και για την Ελβετία, εκτός από την παραπάνω παραδοχή, ισχύει επίσης ότι οι πλασματικοί χρόνοι που έγιναν στο άλλο κράτος, μαζί με τον χρόνο που θα αναγνωριστεί στην Ελλάδα, θα πρέπει να μην υπερβαίνουν το κατ' έτος όριο αναγνωρίσεων. Στις περιπτώσεις που απαιτούνται 12 έτη ασφάλισης ή 3.600 ένσημα θα λαμβάνονται υπόψη οι περίοδοι υποχρεωτικής και προαιρετικής ασφάλισης στην ΕΕ, ΕΟΧ και Ελβετία. Ας σημειωθεί ότι χώρες που βρίσκονται υπό την ΕΟΧ είναι εκείνες που μπορεί να βρίσκονται εκτός ΕΕ, αλλά εντός της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ), πχ Νορβηγία και Ισλανδία.
Σε ό,τι αφορά τις διμερείς συμβάσεις που έχουν συναφθεί με Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Κεμπέκ και Καναδά, ισχύει ότι για να αναγνωριστούν πλασματικοί χρόνοι και προκειμένου να συμπληρωθούν τα απαιτούμενα 12 έτη ή 3.600 ημέρες ασφάλισης θα συνυπολογίζεται ως χρόνος πραγματικής ασφάλισης ο χρόνος διαμονής στις χώρες αυτές. Μάλιστα για τις χώρες αυτές επιτρέπεται και η αναγνώριση του στρατού στα πλασματικά έτη ασφάλισης.
Η διοίκηση του ΟΑΕΕ επισημαίνει ότι στις συνταξιοδοτικές περιπτώσεις γήρατος, όπου είναι απαραίτητος ο συνυπολογισμός χρόνου από το εξωτερικό, οι αναγνωρίσεις των πλασματικών χρόνων θα πρέπει να γίνονται πρώτα γνωστοποιηθούν οι ξένες περίοδοι. Στις περιπτώσεις που ο πλασματικός χρόνος ασφάλισης εξωτερικού υπολείπεται του ανώτατου ορίου που θα μπορούσε να έχει αναγνωριστεί στην Ελλάδα, ο ασφαλισμένος μπορεί να κάνει χρήση του δικαιώματος αναγνώρισης, του υπολειπόμενου χρόνου για την ίδια αιτία.