Αφού περάσαμε μετά Βαϊων και Κλάδων απ’ ότι δυναμικό κι αλλοπρόσαλλο σε σχήμα βάλει ο νους σας, καταλήξαμε να ανακυκλώνουμε πάλι μασημένο φαγητό που μεγαλούργησε δεκαετίες πριν. Και μη μου πει κανείς πως η αναβίωση του σκαραβαίου της VW, του Fiat 500 και του Mini προέκυψαν από απαίτηση του κοινού. Όχι. Απλώς οι αυτοκινητοβιομηχανίες σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δώσουν ώθηση στις πωλήσεις τους είναι διατεθειμένες να αναστηλώσουν μέχρι και τα κόκκαλα των συγχωρεμένων σχεδιαστών τους, οι οποίοι να σημειωθεί πως άθελα τους έγραψαν ιστορία.
Μάλιστα, η υπόθεση σε αυτές τις περίφημες νέες εκδοχές θρυλικών για την αυτοκίνηση αυτοκινήτων έχουν και την κωμική τους πλευρά. Η’ μάλλον μόνο αυτή. Ο λόγος είναι πως κανένα από αυτά τα σύγχρονα «λουλούδια» δεν μπορεί να συγκριθεί σε φιλοσοφία με τους προγόνους του. Οι ανάγκες που τα έφεραν στη ζωή απέχουν όσο ο ήλιος από το φεγγάρι. Για του λόγου το αληθές, το σκαθάρι του χθες ήταν το αυτοκίνητο του λαού, το προσιτό τετράτροχο μέσο με τις λύσεις στο πιάτο σε εργένηδες μπατίρηδες μέχρι μεσοαστούς οικογενειάρχες. Το Beetle του σήμερα (η παραγωγή του σταμάτησε αλλά φήμες το θέλουν και πάλι να έρχεται στη ζωή σε κάποια αμιγώς ηλεκτρική έκδοση) είναι ένας τρόπος να δείξεις στο διπλανό σου πως αδιαφορείς για τις πρακτικές ανάγκες της μετακίνησης και καυχιέσαι πως έχεις την οικονομική δυνατότητα να το συμπεριλάβεις στο ιδιωτικό γκαράζ ως δεύτερο ή τρίτο αυτοκίνητο.
Αυτό βέβαια ισχύει και για τα υπόλοιπα, με τρανταχτό παράδειγμα το ιταλικό 500αράκι. Ένα πρωτόλειο όχημα για τις δύσκολες κυκλοφοριακές συνθήκες της Ιταλίας του ’50 και του ’60, είναι σήμερα το Rolex σε τέσσερις τροχούς, το μπιζού της σνόμπ κυρίας (αμφιβάλλω αν έχει δουλέψει ποτέ) με κόστος είδους πολυτελείας. Η Fiat στηρίζει πάνω του τη σωτηρία της, αλλά αυτό είναι αλλού παπά ευαγγέλιο τούτες τις ώρες.
Δυστυχώς έτσι είναι όμως, στο βωμό του κέρδους ακόμη και οι αυτοκινητιστικοί μύθοι σύρονται στο διασυρμό. Όχι τίποτα άλλο, αλλοιώνουμε την ιστορία τους, κατακρεουργούμε όλα όσα αυτοί πρέσβευαν στο παρελθόν. Αυτοκίνητα που δημιουργήθηκαν μέσα από πραγματικές κοινωνικοπολιτικές ανάγκες (η πετρελαϊκή κρίση και το θαύμα του Ισηγόνη με το Mini), παριστάνουν σήμερα μασκαρεμένα από το πολύ make up και πρησμένα από τις ορμόνες, τις «γλάστρες» της νεότερης αυτοκινητοβιομηχανίας, στην παλέτα της καταρράκωσης των αξιών σε κάθε επίπεδο του σύγχρονου κόσμου.
Το εξόχως δυσοίωνο είναι πως ο δοκιμαστικός σωλήνας θα συνεχίσει να παράγει «μεταλλαγμένα» προϊόντα, με θύμα αυτή τη φορά άλλο ένα ιερό τέρας που μας άφησε χρόνους, το ιστορικό Citroen 2CV. Προσεχώς θα σας μιλήσω βέβαια και για το νέο Renault 5, οπότε μείνετε συντονισμένοι.
Το σίγουρο είναι πως τα άλλοτε λαϊκά σύμβολα μεταστράφηκαν τώρα, υποδύονται ξεδιάντροπα τα υποχείρια κοινωνικής-οικονομικής καταξίωσης στη φαρέτρα του άκρατου νεοπλουτισμού. Εύγε...