Μπορεί να έφυγε από τη ζωή 11 χρόνια πριν, αλλά η αγάπη του για τη Μαρία εξακολουθεί να μνημονεύεται και να συγκλονίζει.
Από πολύ νωρίς το πρωί, το hashtag #tolislovedmaria επέστρεψε ξανά στο Twitter, όπως κάνει κάθε χρόνο, για να μας θυμίζει την ιστορία αγάπης που, παρά το πέρασμα του χρόνου, δεν έχει ξεθωριάσει.
Σήμερα είναι η μέρα που θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι είμαστε υπερβατικά όντα. Η αγάπη του ήταν μεγαλύτερη από τον θάνατο και η αγάπη της την έκανε να είναι εκεί μέχρι τέλους.
— Ольга (@OlgaKoum) September 23, 2023
Μακάρι να είναι καλά η Μαρία όπου και αν είναι #TolislovedMaria pic.twitter.com/bdUE6VF4AG
Ο Αποστόλης, έχασε τη ζωή του στα 30 του χρόνια νοσώντας από καρκίνο, αλλά η αγάπη και ο έρωτάς του αποτελεί πρότυπο μέχρι σήμερα, εμπνέοντας εκατοντάδες άνωστους ανθρώπους με την ιστορία του.
Γνωστός στο Twitter ως @moloch82, συνήθιζε να μοιράζεται τακτικά τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του για τη Μαρία, την κοπέλα που γνώρισε από μικρό παιδί, για να γίνουν ζευγάρι στα 18 τους χρόνια.
Ο Τόλης γνώρισε τη Μαρία στα 6 του χρόνια. Πιτσιρικάκι…Στα 18 γίνανε ζευγάρι και έζησαν μαζί μέχρι τα 30 τους. Μια ολόκληρη ζωή… Για τον Τόλη. Γιατί η κωλοαρρώστεια τον επέλεξε, τον ταλαιπώρησε και τον πήρε.#TolislovedMaria ? pic.twitter.com/YspwydNgtO
— Γλωσσοκοπάνα ? (@Glosokopana_) September 23, 2023
Σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις είχε γράψει:
Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον.
Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε;
Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να “ζείται” -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.
Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.