Κάποιοι δοκιμάζουν την τύχη τους ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι με τους αλγόριθμους μπορούν να βγουν κερδισμένοι και ξεκινούν να παίζουν περιστασιακά. Μόνο που σε κάποιες περιπτώσεις το τζογάρισμα δεν αργεί να καταλήξει σε έναν εθισμό με απρόβλεπτες συνέπειες.
Τη φετινή χρονιά προβλέπεται ότι ο συνολικός τζίρος του κλάδου (TGR) θα κάνει νέο ρεκόρ, καθώς σημειώθηκε τεράστια αύξηση στα ποσά που ποντάρουν οι Έλληνες στα τυχερά παιχνίδια. Ο τζίρος του διαδικτυακού τζόγου έφτασε στα 21,3 δισ. ευρώ το 2022, από 2 δισ. ευρώ το 2015, ενώ πέρσι οι Έλληνες είχαν ποντάρει 29,2 δισ. ευρώ σε τυχερά παιχνίδια ποσό που είχε διαμορφωθεί σε 16 δισ. ευρώ το 2019.
Δυο νέοι άνθρωποι, ο Γιάννης και η Δανάη βρήκαν τη δύναμη να περιγράψουν στα Dnews τον εθισμό τους στα τυχερά παιχνίδια και τον αγώνα που δίνουν για να τον καταπολεμήσουν.
Γιάννης 22 ετών εθισμένος στο στοίχημα
Για δύο ολόκληρα χρόνια κοιμόταν και ξυπνούσε με μία μόνο σκέψη, τι θα στοιχηματίσει.
«Η αγωνία και η αδρεναλίνη νόμιζα ότι με κρατούσαν ζωντανό. Ξεκίνησα να παίζω στοίχημα στα 19 μου. Στην αρχή έπαιζα μόνο τα Σαββατοκύριακα. Έπειτα κάποιες καθημερινές όταν είχε ευρωπαϊκά ματς. Πέρασαν δύο χρόνια και συνειδητοποίησα ότι κάθε ημέρα ξυπνούσα και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν τι θα στοιχηματίζω. Έπαιζα εφτά στα εφτά. Κυρίως ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Δεν με ενδιέφερε η σχολή, σταμάτησα να πηγαίνω και έπιασα δουλειά σε μία καφετέρια μόνο για να βγάζω χρήματα και να τα ποντάρω. Οι φίλοι μου προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν ότι αυτό που κάνω στον εαυτό μου είναι καταστροφικό. Δεν το καταλάβαινα όμως. Τι περισσότερες φορές έχανα φυσικά αλλά όταν κέρδιζα η ικανοποίηση που έπαιρνα ήταν απερίγραπτη. Σαν ναρκωτικό».
Συνέχισε λέγοντας «Ο καιρός περνούσε και το ποντάρισμα μου αυξανόταν. Δηλαδή ξεκίνησαν στην αρχή να ρίχνω δελτία με 5 ευρώ, με 10 ευρώ και μετά με τριψήφιο αριθμό. Έχανα και εξοργιζόμουν, δεν μπορούσε πλέον να με συναναστραφεί κανείς. Γινόμουν επιθετικός και δεν νοιαζόμουν αν οι φίλοι μου, ακόμα και οικογένεια μου ήταν καλά. Έπαιζα τα χρήματα που έβγαζα, αλλά και τα χρήματα που μου έστελναν οι γονείς μου για να με βοηθήσουν. Ζητούσα δανεικά, έλεγα ψέματα ότι τα χρειάζομαι για τους λογαριασμούς και εγώ τα έπαιζα. Έφτασα σε σημείο να χρωστάω παντού. Σε φίλους, γνωστούς, τα ενοίκια, του λογαριασμούς, δεν είχα ούτε να φάω. Ξύπνησα ένα πρωινό και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Δεν με αναγνώριζα. Τρόμαξα με την εικόνα μου και αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν που ήθελα από τη ζωή μου. Κοντά στα 22 μου χρόνια ήμουν ολομόναχος, τους είχα απομακρύνει όλους και ουσιαστικά κατέστρεφα τη ζωή μου. Προτιμούσα να παίξω στοίχημα από τα να έχω κοπέλα».
«Τότε αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια. Τηλεφώνησα στους γονείς μου κλαίγοντας και τους είπα τι μου συμβαίνει. Παρότι η συμπεριφορά μου ήταν απαράδεκτη μου στάθηκαν και με παρότρυναν να μπω σε πρόγραμμα. Ακόμα και σήμερα μαθαίνω να ζω ως ένα άτομο εξαρτώμενο από τον τζόγο. Η διαδικασία είναι τρομερά δύσκολη, καθώς η επιθυμία μου για να παίξω είναι τεράστια. Προσπαθώ να δω τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και να απασχολώ το μυαλό μου με διάφορες δραστηριότητες. Θέλω να τα καταφέρω» κατέληξε.
Δαναη 32 ετών εθισμένη με τα φρουτάκια
Μέσα σε δύο ώρες «έπαιξε» ολόκληρο το μισθό της και άγγιξε τα όρια της αυτοκαταστροφής.
«Τα τελευταία τρία χρόνια το μοναδικό πράγμα που με απασχολούσε ήταν να πάω να παίξω φρουτάκια σε κάποιο κατάστημα. Κάθε ημέρα το ίδιο. Πίστευα πως ήταν η διέξοδος μου από τα προβλήματα που είχα τα οποία φυσικά δεν αντιμετώπιζα. Τις περισσότερες φορές ξέφευγα και έχανα μεγάλα ποσά. Στην αρχή έλεγα πως θα ξανά παίξω, ωστόσο μπορεί να μην πήγαινα στα καταστήματα για 3 ημέρες, όμως έπαιζα διαδικτυακά. Κάποιες φορές κέρδιζα αλλά τις περισσότερες φορές έχανα. Έπεσα φυσικά και στην παγίδα του θα ρεφάρω».
Είπε πως «Μπορεί να είχα χάσει για παράδειγμα 100 ευρώ και αντί να σταματήσω συνέχιζα διότι θεωρούσα πως θα τα πάρω πίσω, με αποτέλεσμα να χάνω τα τετραπλάσια. Η ζωή μου είχε σταματήσει. Σπίτια, δουλειά, τζόγος. Έλεγα ψέματα στους φίλους μου ότι είχα δουλειά και εγώ πήγαινα και έπαιζα. Δεν έβγαινα μαζί τους, ενώ τους έπαιρνα τηλέφωνο μόνο όταν ήθελα δανεικά για να τα παίξω φυσικά. Όταν το αντιλήφθηκαν σταμάτησαν να μου δανείζουν, συζητήσαμε και μου είπαν πως αν δεν κάνω κάτι θα απομακρυνθούν. Γυρνούσα στο σπίτι μόνη μου. Μία παράνοια. Σκεφτόμουν πως ότι δεν λύνεται κόβεται. Έτσι μία ημέρα έφτασα σε σημείο να παίξω και να χάσω όλο τον μισθό μου μέσα σε δυο ώρες. Τρελάθηκα και έκανα δια βίου αποκλεισμό. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα. Έπειτα ζήτησα την βοήθεια ειδικού, καθώς έπρεπε να μάθω να ζω με αυτό. Ακόμα και σήμερα μπαίνω στον πειρασμό, αλλά σκέφτομαι όλα αυτά που έχω περάσει για να αντλώ δύναμη και να μην υποκύψω».