Η «ζωή» στα κοινωνικά δίκτυα μπορεί να προκαλέσει πανικό στους χρήστες, όταν διακόπτεται προσωρινά, όταν δηλαδή κάποια από αυτά τα δίκτυα, διακόψουν τη λειτουργία τους για τεχνικούς λόγους. Και όπως βεβαιώνουν και οι κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι, η εξάρτηση από τις πλατφόρμες αυτές, είναι τόσο μεγάλη, που μπορεί να προκαλέσει πανικό και απώλεια της διαχείρισης της καθημερινότητας.
Σύνδρομο FOMO
Το ακρωνύμιο FOMO προέρχεται από τις λέξεις Fear Of Missing Out. Αναφέρεται στο φόβο του να χάσω κάτι, να λείπω όταν συμβαίνει κάτι, ή να αφήσω μια ευκαιρία να πάει χαμένη! Είναι το ιδιαίτερα αγχωτικό συναίσθημα που προκύπτει όταν νιώθεις ότι κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον συμβαίνει κάπου αλλού και δυστυχώς εσύ το χάνεις! Πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που πήρε μεγάλες διαστάσεις, με την εκρηκτική άνοδο των κοινωνικών δικτύων.
Όταν λοιπόν συμβαίνει αυτό που συνέβη προχθές, που «έπεσαν» το Facebook και το Instagram, το σύνδρομο αυτό, εμφανίζεται σε πολλούς χρήστες, ιδιαίτερα μικρών ηλικιών.
Όπως λέει στο Dnews, η ψυχολόγος Μαρία Ρώτα, η εξάρτηση αυτών των ανθρώπων από τα κοινωνικά δίκτυα, είναι ξεκάθαρη και μεγάλη και προκαλεί φόβο και πανικό, όταν δεν υπάρχουν τα δίκτυα.
«Είναι σαν ένας άνθρωπος που κοιτάζεται συνέχεια στον καθρέφτη. Δεν μπορεί να περάσει μισή ώρα, η μία και να μην κοιταχτεί στον καθρέφτη. Και δεν είναι μόνο ότι φοβούνται μην χάσουν κάτι που έχει ανέβει στα κοινωνικά δίκτυα. Είναι πιο ουσιαστικό, είναι υπαρξιακό. Χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που έχει συνηθίσει να περνάει 50 φορές την ημέρα μπροστά από έναν καθρέφτη και ξαφνικά να μην μπορεί», λέει η κ. Ρώτα.
«Όταν πέσει το κοινωνικό δίκτυο, αυτοί οι άνθρωποι χάνουν την αντανάκλασή τους. Έτσι είναι σαν να χάνουν και τον ίδιο τους τον εαυτό. «Λένε τι έγινε;» και τους πιάνει πανικός. Στις περιπτώσεις αυτές, τα άτομα παρουσιάζουν μία επιθετικότητα ή κατάθλιψη», συμπληρώνει.
Η κ. Ρώτα, σημειώνει ότι στα κοινωνικά δίκτυα, οι άνθρωποι θεωρούν ότι έχουν σχεδόν υπερφυσικές ικανότητες και δυνατότητες.
«Και όταν αυτά πέφτουν, τους κάνουν και νοιώθουν ευάλωτοι. Είναι σαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Δεν έχει να κάνει μόνο με την εξάρτηση. Είναι σαν να έχουν τοποθετήσει εκεί κάτι πολύτιμο και θέλουν να βρίσκεται εκεί πάντα. Είναι σαν τα μικρά παιδιά, που νοιώθουν ότι οι γονείς τους θα είναι πάντα εκεί. Και ξαφνικά όταν φεύγουν από μπροστά, λένε «τώρα τι έχει γίνει». Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι κάτι τόσο δυνατό, που είναι πάντα εκεί, δεν υπάρχει», καταλήγει η κ. Ρώτα.