Ο θάνατός του επιβεβαιώθηκε από τη σύζυγό του, η οποία είπε στους δημοσιογράφους ότι ο Μπλουμ έδωσε το τελευταίο του μάθημα την περασμένη Πέμπτη στο πανεπιστήμιο του Yale. Είχε γράψει πάνω από σαράντα βιβλία κατά την μακρά καριέρα του και είχε αναγνωριστεί ευρέως για τις καινοτόμες αναλύσεις του στην ποίηση. Ήταν γνωστός ως ένας «μοναχικός πολεμιστής στον λογοτεχνικό κόσμο» εξαιτίας του πάθους με το οποίο υπερασπιζόταν τη ρομαντική ποίηση.
Το ογκώδες συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα βιβλία "Shakespeare: The Invention of the Human", «O δυτικός κανόνας», «Η αγωνία της επίδρασης». Διετέλεσε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών και έλαβε σημαντικά βραβεία και διακρίσεις, όπως το βραβείο της Αμερικανικής Ακαδημίας για το συνολικό του έργο στην κριτική της λογοτεχνίας και το βραβείο MacArthur.
Τιμήθηκε με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από τα Πανεπιστήμια της Ρώμης και της Μπολόνια.
«Ο δυτικός κανόνας»
Ευρύτερα γνωστός έγινε με το βιβλίο του «Δυτικός κανόνας» όπου «οριστικοποιεί μια θέση που επωαζόταν στο έργο του από τις αρχές του '70, αν όχι κι από την πρώτη στιγμή: ότι η σχετικότητα των αξιών στο πεδίο της τέχνης έχει κάποια όρια - όρια που δεν αλλοίωσε εκ βάθρων καμιά κοσμογονική μεταβολή στη Δύση των ιστορικών χρόνων, πόσο μάλλον των νεότερων.
Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος να υποστηρίξει κανείς την πίστη του στην αντικειμενικότητα του αισθητηριακού κόσμου και να υψώσει το ανάστημά του προς όσους εξέλαβαν την εκλέπτυνση των ερμηνευτικών εργαλείων ως λαμπρό εφαλτήριο διακήρυξης της πιο βάρβαρης σχετικοκρατίας».
Συχνά επιχειρηματολογούσε για την ανωτερότητα των γιγάντων της Δύσης, όπως του Σαίξπηρ, Τζόφρι Σώσερ και του Κάφκα, όλοι τους λευκοί και άνδρες όπως ανέφερε στις κριτικές του, ενάντια σε συγγραφείς που κατέτασσε σε αυτό που εκείνος ονόμαζε περιφρονητικά «Σχολή της Μνησικακίας». Ανάμεσα σε αυτούς συμπεριλάμβανε μαρξιστές, οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας, φεμινίστριες και αρκετούς ακόμα που στο έργο τους έβλεπε την προδοσία του πρωταρχικού σκοπού της λογοτεχνίας.