Επιστήμονες στο Smithsonian Tropical Research Institute στον Παναμά ανακάλυψαν τα απολιθωμένα δέντρα που κάποτε έφταναν μέχρι τις ακτές του νησιού Barro Colorado, αναφέρει η daily mail. Συνολικά βρέθηκαν 121 διατηρημένα απολιθωμένα τμήματα ξύλου, τα οποία εξακολουθούν να φέρουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, όπως τα αγγειακά στοιχεία και τα οποία ανήκουν σε ένα είδος που δεν φαίνεται να υπάρχει στη Γη σήμερα.
Τα απολιθώματα δείχνουν ότι μια τεράστια ηφαιστειακή έκρηξη προκάλεσε ένα λαχάρ (λασπόρευμα), μια βίαιη ροή νερού, λάσπης, τέφρας και βράχων. Ένα λαχάρ ρέει σαν βρεγμένο σκυρόδεμα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και μπορεί να καλύψει αμέσως μια περιοχή, χωρίς να αφήσει στα φυτά και στα ζώα καμία ευκαιρία να σαπίσουν ή να αποσυντεθούν. Αν το λαχάρ ενωθεί με νερά πλούσια σε πυρίτιο, τότε το μίγμα εισχωρεί στα ζωντανά κύτταρα και πετρώνει τους ιστούς με αποτέλεσμα να προκύπτουν καλοδιατηρημένα απολιθώματα.
Στην πρώιμη εποχή του Μειόκαινου, περίπου 23 εκατομμύρια χρόνια πριν, οι μεγάλες χερσαίες μάζες της Νότιας Αμερικής και η πλάκα της Καραϊβικής συγκρούστηκαν, διαμορφώνοντας το τοπίο του Παναμά και της υπόλοιπης Κεντρικής Αμερικής. Έτσι προέκυψε και το νησί Barro Colorado.
Γύρω από τις άκρες του αναπτύχθηκε ένα μαγκρόβιο δάσος, του οποίου τα δέντρα υψώνονταν έως και 40 μέτρα στον αέρα, έγραψαν οι συγγραφείς της μελέτης.
Τα μαγκρόβια είναι δέντρα ανθεκτικά στο αλάτι, που ονομάζονται επίσης αλόφυτα και είναι προσαρμοσμένα για να ζουν σε σκληρές παράκτιες συνθήκες. Περιέχουν ένα πολύπλοκο σύστημα φιλτραρίσματος άλατος και ένα πολύπλοκο ριζικό σύστημα για την αντιμετώπιση της εμβάπτισης και της δράσης των κυμάτων. Προσαρμόζονται στις συνθήκες χαμηλής περιεκτικότητας σε οξυγόνο της πλημμυρισμένης λάσπης, αλλά είναι πιθανότερο να ευδοκιμήσουν στο άνω μισό της ενδοπαλιρροϊκής ζώνης.
Τα δείγματα ιζημάτων που έλαβαν οι ερευνητές δείχνουν ότι το δάσος αναπτύχθηκε στην υφάλμυρη ζώνη όπου συναντώνται τα αλμυρά και τα γλυκά νερά, που είναι ιδανικές συνθήκες για μαγκρόβια. Η έλλειψη άλλων απολιθωμένων δέντρων στην περιοχή υποδηλώνει ότι άλλα είδη δυσκολεύονταν να ζήσουν σε αυτόν τον βιότοπο.
Ωστόσο, το υφάλμυρο νερό δεν ήταν το μόνο πράγμα που έκανε τις συνθήκες ιδανικές για την επιβίωση ενός τεράστιου μαγρόβιου δάσους. Οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα ήταν πολύ υψηλότερες κατά τη διάρκεια του Μειόκαινου συγκριτικά με το τώρα [πάνω από 500 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm), σε σύγκριση με περίπου 419 ppm σήμερα]. Δεδομένου ότι τα δέντρα καταναλώνουν CO2 για να αναπτυχθούν, οι συγγραφείς της μελέτης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτά τα αρχαία είδη θα μπορούσαν να φτάσουν σε ύψη πολύ μεγαλύτερα από τα σημερινά μαγκρόβια δέντρα.