Συνδιοργανώνονται από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Ιστορικό Αρχείο της ΔΕΗ και φιλοξενούνται έως το τέλος Μαΐου στο εμβληματικό κτίριο του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού Νέου Φαλήρου.
Η έκθεση «Βιομηχανική Κληρονομιά στην Ελλάδα» αναδεικνύει ορόσημα με τα οποία η χώρα και οι Έλληνες σημάδεψαν την ιστορική τους διαδρομή. Κτίρια, μηχανές, εργαλεία, μεγάλες και μικρές εγκαταστάσεις παραγωγής στις πόλεις και στην ύπαιθρο, κατάλοιπα της βιομηχανικής δραστηριότητας που άλλοτε τα ίχνη της χάνονται μέσα στη γη σε ορυχεία εξόρυξης λιγνίτη, μαρτυρούν μιαν εποχή «που στην Ελλάδα άρχισε γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα και ολοκλήρωσε έναν μεγάλο κύκλο με την αποβιομηχάνιση του τέλους του 20ού αιώνα. Αυτός ο μνημειακός πλούτος, αποκαλύφθηκε και συνεχίζει να αποκαλύπτεται, ερευνήθηκε και συνεχίζει να ερευνάται, μέρη του διασώθηκαν, ενώ άλλα χάθηκαν», τονίζουν οι επιμελητές της έκθεσης Νίκος Μπελαβίλας, αναπληρωτής καθηγητής αρχιτεκτονικής ΕΜΠ και η ιστορικός-βιομηχανική αρχαιολόγος Μαρία Μαυροειδή.
Ο υπότιτιλος της έκθεσης «1980-2015. Διάσωση - Έρευνα - Εκπαίδευση» συνοψίζει τις έρευνες και τις δράσεις πρωτοπόρων από τις αρχές της δεκαετίας του '80, οι οποίες εμπλουτίστηκαν, πλαισιώθηκαν και επεκτάθηκαν χάρη στην επίμονη εργασία εκατοντάδων -κυρίως εθελοντών- επιστημόνων από τοπικές πρωτοβουλίες και επιστημονικά ιδρύματα.
Γιατί χαρακτηρίζονται μνημεία αυτά τα βιομηχανικά κτίρια; Επειδή «μόνο μέσα σε τέτοια κτίρια που αναπτύχθηκε ο τεχνικός πολιτισμός και τον οποίο δεν λάμβαναν υπόψη πριν τριάντα χρόνια αλλά σήμερα τον θεωρούμε σημαντικό κομμάτι του μεγάλου πολιτισμού, μπορούμε να συναντήσουμε την οικονομική και κοινωνική ιστορία της εργασίας. Αποτελούν αναπόφευκτα κομμάτια της μνήμης των πόλεων μας και ιδιαίτερα των βιομηχανικών πόλεων όπως του Πειραιά, της Ελευσίνας, του Λαυρίου, της Ερμούπολης, του Βόλου, της Θεσσαλονίκης» εξηγεί ο Νίκος Μπελαβίλας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Η έκθεση δείχνει στον επισκέπτη τα αποτελέσματα της αποκατάστασης της βιομηχανικής κληρονομιάς αλλά και την πορεία ενός επιστημονικού κινήματος για την ανάδειξή της, ως μνημειακής κληρονομιάς, αφηγείται ο Ν. Μπελαβίλας: «Από τα πρώτα βήματα διάσωσης του παλαιού εργοστασίου φωταερίου στην Αθήνα, το Γκάζι, στη σημερινή Τεχνόπολη, ή την εποχή που στη Μυτιλήνη καταβάλλονταν οι πρώτες προσπάθειες για την ανάδειξη και τη διάσωση ελαιοτριβείων και σαπονοποιείων, μέχρι το Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου, ή το Βιομηχανικό Μουσείο της Ερμούπολης και τα Μουσεία του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, τα οποία στεγάζονται σε εργοστάσια σημαντικά, όπως είναι το κεραμοποιείο Τσαλαπάτα στον Βόλο. Δώσαμε έμφαση σε τομείς για τους οποίους έγιναν μεγάλες έρευνες όπως είναι τα ορυχεία, οι σιδηρόδρομοι, οι φάροι, όπου δούλεψε πολύς κόσμος και αναδείχθηκε με έναν πλήρη τρόπο η ιστορία τους».