Σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες έχουν διεξαχθεί δημοψηφίσματα για την επικύρωση και εφαρμογή των Ευρωπαϊκών Συνθηκών.
Την πρώτη κρίση στην διαδικασία έγκρισης των Ευρωπαϊκών Συνθηκών προκάλεσε το 1992 το δημοψήφισμα που διεξήχθη στη Δανία για την επικύρωση της Συνθήκης Μάαστριχτ και όπου το 51% των εκλογέων τάχθηκε κατά. Στις 18 Μαΐου 1993 έγινε και πάλι δημοψήφισμα με το ίδιο θέμα, στο οποίο, τελικά, το 56,8% των ψηφισάντων είπε τάχθηκε υπέρ της επικύρωσης, αφού, όμως, είχε τροποποιηθεί η Συνθήκη για να εξαιρεθεί η Δανία από την ΟΝΕ.
Στην συνέχεια οι Γάλλοι γύρισαν την πλάτη στις προσπάθειες για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, αφού στο σχετικό δημοψήφισμα του 2005 οι πολίτες αρνήθηκαν την επικύρωση με ποσοστό 54,68%.
Ακολούθησε το 2006 ανάλογο δημοψήφισμα στη Ολλανδία, στο οποίο οι Ολλανδοί πολίτες τέθηκαν κατά με ποσοστό 61,7%, ενταφιάζοντας οριστικά τη θέσπιση της Συνταγματικής Συνθήκης.
Ακόμα, στις 12 Ιουνίου του 2008 η Ιρλανδία ήταν η μόνη χώρα από τις 27 στην ΕΕ που οργάνωσε δημοψήφισμα για έγκριση της Συνθήκης της Λισαβόνας,η οποία αντικατέστησε τις προσπάθειες για Ευρωπαικό Σύνταγμα. Το 53,4% των ψηφισάντων τάχθηκε κατά της Συνθήκης έναντι 46,6% που τάχθηκαν υπέρ. Τελικά η εν λόγω Συνθήκη εγκρίθηκε με ποσοστό 67,13% σε δεύτερο δημοψήφισμα, το οποίο διεξήχθη στις 2 Οκτωβρίου 2009 έναντι 32,87% που ψήφισαν αρνητικά, μετά από αφόρητες πιέσεις στην «ατίθαση» Ιρλανδία.
Τέλος, οι Έλληνες στις 5 Ιουλίου του 2015 φώναξαν ένα βροντερό «ΟΧΙ» στην λιτότητα της Ευρώπης, με τα αποτελέσματα πάντως να είναι γνώστα τελικά σε όλους με την υπογραφή του νέου Μνημονίου.
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν υπέρ του Brexit, αφού η Ευρώπη μοιάζει αδύναμη να κερδίσει όταν ψηφίζουν οι λαοί της Ευρώπης.
Πάντως η Ευρώπη έβρισκε πάντα τρόπο να ξεπεράσει τις ήττες των δημοψηφισμάτων και στο τέλος να πραγματοποιεί αυτό που θέλει με άλλους τρόπους, μένει να φανεί αν θα το καταφέρει και μετά από ένα Brexit.