Για πρώτη φορά, παρουσιάστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα κύμα αμφισβήτησης όσων δηλώνουν κατηγορηματικά εναντίον της επίθεσης. Βασική αιτία, η ιδιότητά του ως πρώην τραπεζίτης και πρωθυπουργός, σε μνημονιακούς καιρούς. Η κοινωνία διχασμένη, καταπιάστηκε με μία απίστευτης έντασης κόντρα στα social media η οποία περιελάμβανε πολιτικούς και δημοσιογράφους. Από την άλλη τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατηγόρησαν την κυβέρνηση ότι είχε «χλιαρή» στάση και χωρίς να το λένε ανοιχτά, ως όφειλαν εφόσον το πιστεύουν, σχολιάζουν ότι ο πρωθυπουργός όχι μόνο έκανε απλώς μία ανάρτηση στο twitter ευχόμενος υγεία στον Λ. Παπαδήμο αλλά δεν πήγε ούτε καν στο νοσοκομείο να του ευχηθεί. Φαίνεται πάντως ότι και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν άντεξε τη βοή και επικοινώνησε με τον κ. Παπαδήμο χωρίς να αποκλείεται και να τον επισκεφτεί τις επόμενες ώρες.
Αυτό που μένει όμως ως επίγευση είναι η υπόθεση Φιλιππάκη. Ο δημοσιογράφος και ειδικός γραμματέας της ΕΣΗΕΑ προκάλεσε θύελλα με τα σχόλιά του για το ότι δεν θα στεναχωριόταν αν άλλη μία βόμβα έσκαγε και στα πόδια του Γιάννη Στουρνάρα. Ανεξάρτητα από την καταδίκη όσων αισθάνθηκαν ότι ήθελαν να το πράξουν και τις σαφείς θέσεις της ΕΣΗΕΑ, (δυστυχώς όχι όλων των παρατάξεων) το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία βρίσκεται στα όριά της. Και γι αυτό ευθύνεται το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του που επέλεξε την τακτική των «πολιτικών δολοφονιών» για να εκπαιδεύσει πεινασμένους και απελπισμένους πολίτες. Οι «γερμανοτσολιάδες» οι «μενουμευρωπαίοι», οι βαστασοιμπλέδες» και οι ρητορικές τύπου Πολάκη δεν είναι μεμονωμένες. Υποστηρίχθηκαν αυτές από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάποιες άλλες υποστηρίχτηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Δεν έχουν ακουστεί και λίγα για «ξερονήσια» τους «ηττημένους της αριστεράς» και φυσικά τα πιο ήπια για ειδικά δικαστήρια. Από την πολιτική και τις εξεταστικές, τα δικαστήρια και τις φυλακές που θα στείλουν όλοι τους πολιτικούς τους αντιπάλους, το μίσος ξεχείλισε.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πιά αξία και αυτό οδηγεί απ ευθείας σε εμφύλιο. Τα χει ξαναζήσει αυτά η Ελλάδα μόνο που φαίνεται ότι κάποιοι φρόντισαν να ξυπνήσουν οι μνήμες. Ενας λαός που υποφέρει ψάχνει τους υπεύθυνους. Και όταν βρει έδαφος από αυτούς που τον νουθετούν, τότε σπάει την αλυσίδα και επιτίθεται. Στον χορό των εντάσεων για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε «λίγο» τους τρομοκράτες ή αν τα κόμματα καταγγέλουν τον Τσίπρα ότι τους χαιδεύει, μπήκαν όλοι. Πρώτος και καλύτερος ο Παύλος Πολάκης. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Χρησιμοποιείται με στοργή από εκείνους που τον διόρισαν γιατί τον ξεχώρισαν ως καλό υπηρέτη του ταξικού διαχωρισμού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κόμματα ενδιαφέρονται για τις επόμενες εκλογές. Γι αυτές δουλεύουν. Και οι εκλογές θα γίνουν όχι σε κλίμα πόλωσης, αλλά διχασμού. Το «εμείς και οι άλλοι» θα είναι ξανά το σύνθημα, όχι με πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο αλλά με χαρακτηριστικά κοινωνικής τάξης. Τους πολίτες πια τους μετράνε με αριθμούς. Είναι δύο δεξαμενές με εκατομμύρια ανθρώπους στις οποίες στοχεύουν.
Σήμερα το ζητούμενο θα ήταν όλα τα κόμματα να φωνάξουν δυνατά ότι δεν θα γίνουν ανεκτές τέτοιες επιθέσεις κατά της δημοκρατίας και να ενωθούν για να βρουν τους ενόχους και να πατάξουν τις οργανώσεις. Αλλά δεν το κάνουν. Μιλούν για την δημοκρατία αλλά δεν την προστατεύουν. Μπορεί και να μην την θέλουν όλοι. Όμως, αν αυτοί που την θέλουν είναι πολλοί , ας την προστατεύσουν. Κυρίως, όμως, ας προστατεύσουν την κοινωνία. Αυτά που καταγράφονται σήμερα δεν είναι απλώς «τσαμπουκάδες» του διαδικτύου. Είναι οιωνοί για το κακό που έρχεται.