«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να υπάρχουν διαφορές», τόνιζε χαρακτηριστικά. Είναι προφανές ότι εάν υπάρχει τέτοια αντίληψη στην κορυφή της ιεραρχίας της Κοινωνικής Ασφάλισης, οι... δύσμοιροι οι εργαζόμενοι δεν έχουν (έχουμε) καμία ελπίδα. Γιατί πώς να εξηγήσεις στον... ειδήμονα του ασφαλιστικού συστήματος, ότι είναι άλλο ο υπάλληλος γραφείου και άλλο, για παράδειγμα, ο οικοδόμος. Δεν μπορεί να έχεις την απαίτηση να δουλεύει στο μέλλον 40 χρόνια πάνω στη σκαλωσιά, ένας οικοδόμος, είναι πρακτικά από πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Ούτε μπορείς να ζητάς πλήρη κάλυψη ενσήμων, από επαγγελματικούς κλάδους που λόγω εποχικότητας δουλεύουν συγκεκριμένους μήνες ετησίως (πχ τουριστικά επαγγέλματα). Συνεπώς, δεν μπορείς να έχεις τις ίδιες διατάξεις συνταξιοδότησης για όλους.
Σε καμία περίπτωση, ο υποφαινόμενος δεν υπαινίσσεται ότι πρέπει να ισχύουν στρεβλώσεις του παρελθόντος που δίνονταν συντάξεις, με ελάχιστη προϋπηρεσία. Κανείς δεν πρέπει να θέλει να επιστρέψουμε σε αυτές τις εποχές που το αλλησβερίσι πολιτείας και προνομιούχων επαγγελματικών κλάδων είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει σκανδαλώδης εύνοια ορισμένων, σε βάρος κάποιων άλλων. Ούτε συζήτηση. Αυτό όμως είναι η μία άκρη του νήματος και είναι λάθος να προτείνεται ως λύση, να μεταφερθούμε στην άλλη άκρη, την απολύτως αδιάλλακτη, που επίσης κρύβει μεγάλες αδικίες.
Καλό είναι στη Γενική Γραμματεία Κοινωνικής Ασφάλισης, να αρχίσουν να λειτουργούν, αξιοποιώντας κάποιες λέξεις από την αρχαία Ελλάδα, όπως είναι για παράδειγμα η αρμονία. Σίγουρα είναι δύσκολο να επιτευχθεί αρμονία, ύστερα από δεκαετίες στρεβλώσεων. Αλλά, εδώ που έφτασε η Κοινωνική Ασφάλιση, εδώ που κατάντησαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία, ίσως είναι μια ευκαιρία για να αποφασίσουν ορισμένοι, να βρουν τον τρόπο να «ισορροπήσουν» το σύστημα, με όρους δικαιοσύνης.
Τριγύρω τους υπάρχουν άξια στελέχη με γνώσεις, που θέλουν να βοηθήσουν, αλλά επειδή δεν υπηρετούν αυτή την ακραία μορφή παραλογισμού, έχουν παραγκωνιστεί. Καιρός είναι να αξιοποιηθούν, να ακουστούν και αυτές οι προτάσεις και να επιδιωχθεί, επιτέλους, να μπει τάξη στο ασφαλιστικό της χώρας, χωρίς να την πληρώσουν ξανά οι συντάξεις. Δεν είναι καιρός για εύκολες αποφάσεις, ήρθε η ώρα για ποιοτική υπέρβαση, σε σύγκριση με το νοσηρό παρελθόν. Όχι όλοι στο ίδιο σακούλι, γιατί έτσι δεν επιτυγχάνεται τίποτα περισσότερο, παρά το σκάψιμο του λάκκου, που όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, θα πέσουμε μέσα...