Τύχη αγαθή τα έφερε έτσι, ώστε αρκετά αργότερα να πολιτευθεί με επιτυχία στις Κυκλάδες, να εκλεγεί βουλευτής και εδώ και μια διετία να διαπραγματεύεται με την τρόικα για τα εργασιακά θέματα, με την γνωστή σε όλους επιτυχία... Το διάστημα αυτό, της υπουργικής θητείας του, ο κ. Βρούτσης ουκ ολίγες φορές έχει αναφερθεί στον κοινωνικό διάλογο και στην ανάγκη «αναθέρμανσής του», προς όφελος των εργαζομένων, φυσικά. Θα περίμενε κανείς από ένα υπουργό – πρώην συνδικαλιστή, να εργάζεται νυχθημερόν γι' αυτή την αναθέρμανση και να πιέζει προς όλες τις κατευθύνσεις για να φέρει πιο κοντά, εργοδότες και εργαζόμενους.
Αντ' αυτού, τη διετία που οι εργαζόμενοι βρήκαν «στήριγμά τους» τον Γιάννη Βρούτση, δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στο γραφείο του. Δεν είναι τυχαίο ότι ουδεμία δευτεροβάθμια οργάνωση, έχει καταφέρει να προσεγγίσει τον κ. Βρούτση, όσο και αν το προσπάθησε. Ίσως γι' αυτό να φταίει το ΠΑΜΕ, που κατά τον πρώτο καιρό της ανάληψης των καθηκόντων από τον νυν υπουργό, εισέβαλε στο γραφείο του και τα έκανα «γυαλιά καρφιά» κατά το κοινώς λεγόμενο. Μάλλον πρόκειται για αντίδραση που ακολούθησε τους... πανηγυρισμούς από κάποια από τις πολλές επιτυχημένες διαπραγματεύσεις, δεν εξηγείται αλλιώς...
Η κατάληξη πάντως παραμένει η ίδια. Αποδέκτες των παραπόνων των εργαζομένων γίνονται συνήθως, υφυπουργοί και Γενικοί Γραμματείς, χωρίς τελικά να παράγεται το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μόνο κατά σύμπτωση μπορεί ένας συνδικαλιστής – εκπρόσωπος εργαζομένων να συναντήσει τον κ. Βρούτση στην οδό Σταδίου.
Έτσι εξηγείται πώς επί υπουργείας του, ο συνδικαλιστικός νόμος «τρίζει επικίνδυνα». Είναι άλλη μια απόδειξη ότι ο κ. Βρούτσης σέβεται τον κοινωνικό διάλογο και τον προωθεί διαρκώς. Ουσιαστικά, έχει «δώσει» στην τρόικα τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο και στη συνέχεια, καλεί σε διάλογο για να καθοριστούν οι λεπτομέρειες των προσπαθειών του.
Δεν μας είπε όμως αν έχει συζητήσει με συνδικαλιστές, τις κυοφορούμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό. Ξέρει τους κλάδους που επιβαρύνονται από την αύξηση των ενσήμων για τη χορήγηση της κατώτατης σύνταξης, ας πούμε; Ή απλώς συμφώνησε στις εργοδοτικές προτάσεις, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από την ίδια την τρόικα και δεν ενδιαφέρθηκε για τα περαιτέρω; Είναι και αυτός ένας τρόπος αντίδρασης, από έναν υπουργό, που ασχολείται με τα εργασιακά ζητήματα, αλλά τους εργαζόμενους, αποφεύγει να τους συναντήσει...