Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης θα έγραφε πως ο κ. Κασσελάκης είναι προϊόν της «μαζικοδημοκρατικής εποχής» και όχι της «αστικής». Στη δεύτερη το πολιτικό καθορίζεται από τη λογική του κοινού συμφέροντος και της κοινής ωφέλειας η ατομική συμπεριφορά διέπεται από αυστηρούς κανόνες και συμβάσεις.
Στη μαζικοδημοκρατική εποχή όμως τα άτομα έχουν χαλαρούς αναμεταξύ τους δεσμούς και η πολιτική καθορίζεται από κατακερματισμένα συμφέροντα που προκαλούν χύδην εκφράσεις και συμπεριφορές.
Νομίζω είναι περισσότερο από εμφανές το γιατί ο κ. Κασσελάκης είναι μαζικοδημοκρατικό προϊόν. Μεταπολιτικό δηλαδή με τη σημερινή ορολογία. Αν ισχύουν τα παραπάνω και κατά τη γνώμη μου ισχύουν, τότε υπάρχει κοινό για τον κ. Κασσελάκη.
Όχι για να νικήσει τον κ. Μητσοτάκη, αλλά για να έχει ποσοστά που ίσως κάποια στιγμή τον κάνουν απαραίτητο για συμμαχικές κυβερνήσεις «πουμαρό», σαν αυτές στις οποίες αρχικά συμμετείχε ο Πέπε Γκρίλο. Όσο κι αν αυτός διαμαρτύρεται που τον χαρακτηρίζουν Πέπε Γκρίλο. Ίσως όμως και ν’ έχει δίκιο. Είναι κάτι πολύ χειρότερο.
Και αυτό το χειρότερο το έδειξε η τελευταία ΚΕ του κόμματος. Εκεί αυτός ζήτησε να σηκωθεί όποιος διαφωνεί με τη θέση του για υπερψήφιση του αναμενόμενου σχεδίου νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και κανείς δεν σηκώθηκε.
Αυτή του η στάση συζητήθηκε για τους λάθος λόγους. Ήταν μια κρίσιμη στιγμή, στην οποία ο ηγέτης «δοξάσθηκε» αντί να δεχθεί τα πυρά που αρμόζουν σε μια τέτοια δήλωση. Τα αριστερά κόμματα, εννοώ τα δημοκρατικά αριστερά κόμματα, δεν είναι πεδία στα οποία δοξάζονται οι «τσαμπουκάδες». Εδώ σημασία έχει πως δεν σηκώθηκε κανένας και καμία για να του μάθει πως στα δημοκρατικά αριστερά κόμματα οι συνεδριάσεις των οργάνων τους δεν γίνονται με αυτό τον τρόπο.
Σ’ αυτά και στα σοσιαλδημοκρατικά αριστερά κόμματα οι ηγεσίες συνήθως ζητούσαν να σηκώνονται όλοι για να εκφράσουν τη γνώμη τους. Γιατί μόνο τότε αυτά τα κόμματα ήταν σε θέση να αποτυπώσουν μέσα τους τις τάσεις της κοινωνίας. Όποτε δεν το έκαναν βρίσκονταν στη θέση να κοιτούν τις κοινωνίες που τους είχαν γυρίσει την πλάτη. Ο κ. Κασσελάκης πιστεύει πως αυτός εκφράζει αδιαμεσολάβητα τη σχέση του κόμματός του με την κοινωνία και συνεπώς κανείς άλλος δεν μπορεί να την εκφράσει, επομένως και κανείς δεν πρέπει να σηκωθεί. Το ανησυχητικό όμως δεν είναι αυτός. Είναι πλέον γνωστό το τι εκφράζει και εκπροσωπεί αυτός.
Το ανησυχητικό είναι το τι κάνουν οι άλλοι, τα εναπομείναντα στελέχη του κόμματος. Και αυτά δεν κάνουν τίποτα. Δεν τολμούν να σηκωθούν και να του πουν πως αυτά δεν είναι διαδικασίες που συνάδουν με αυτό τον χώρο.
Την ίδια στιγμή έγινε και η Πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς. Εκεί υπήρξε το ακριβώς αντίθετο κλίμα. Εκφράστηκαν ελεύθερα όλες οι απόψεις. Θετικό που αυτό το κόμμα εστιάζει σε τρία μείζονα ζητήματα για τη σύγχρονη Αριστερά: στις ανισότητες, στον κόσμο της εργασίας και στο πρωτείο της Δημοκρατίας.
Δυστυχώς όμως για πολλούς λόγους που δεν μπορούν ν’ απαντηθούν τώρα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία, σ’ αυτό το κόμμα «φοβούνται» να κάνουν το μεγάλο βήμα. Και αυτό είναι να εστιάσουν σε πιο συγκεκριμένες ταξικές αναφορές και όχι στην «κοινωνία των πολλών», ασαφής έκκληση σαν τη «Μεγάλη Κοινωνία του Κάμερον ή σ’ εκκλήσεις στους «αριστερούς και προοδευτικούς» πολίτες, όπου δεν γίνεται καθόλου λόγος για άνοιγμα στους σοσιαλδημοκράτες και στους κεντροαριστερούς. Αυτό δεν είναι θέμα προπαγάνδας, αλλά πολιτικό ζήτημα.
Το νέο κόμμα, με δεδομένη την ιδεολογική αφασία του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ, το οποίο θεωρεί κυβερνητικά «κορδόνια», ένα ζήτημα ταυτοτικό με τη σοσιαλδημοκρατία, όπως είναι τα ατομικά δικαιώματα, έχει μια χρυσή ευκαιρία να εκφράσει το χώρο της συνάντησης της Αριστεράς με τη σοσιαλδημοκρατία, αρκεί να το θέλει. Και να το τολμήσει. Πάντως δεν τα έχουμε δει ακόμη όλα. Ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ούτε στη Νέα Αριστερά.
Ή μάλλον εύχομαι να μη τα έχουμε δει όλα, γιατί αν τα έχουμε δει, ποιος ξέρει μέχρι πότε θα βλέπουμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας.
(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δόκτωρ κοινωνιολογίας, συγγραφέας)