Ή τουλάχιστον δεν πρόλαβαν να γίνουν. Είναι και αυτό μία κάποια πρόοδος.
Η φρικώδης αποστροφή πως «το περιπολικό δεν είναι ταξί» σε μία νέα γυναίκα που πάσχιζε - μάταια - να σώσει τη ζωή της λίγα μέτρα από το αστυνομικό φυλάκιο είναι ενδεικτική του κυνισμού και της αδιαφορίας που διαπερνά οριζόντια το κυβερνητικό οικοδόμημα.
Ένα οικοδόμημα που αρνείται για ακόμη μία φορά την ύπαρξη πολιτικής ευθύνης. Αλλά που την ίδια ώρα, έχοντας χάσει το μέτρημα στις γυναικοκτονίες, απαντά πως «δεν υπάρχει χώρος για συμβολισμούς», αρνούμενο την νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία», άρα και τα βαθύτερα αίτια που την έχουν μετατρέψει σε μάστιγα στην Ελλάδα. Αρνούμενο την ανυπαρξία κονδυλίων και δομών για περιπτώσεις κακοποιημένων γυναικών, ώστε να μην αναγκάζονται να επιστρέφουν, όπως η Κυριακή Γρίβα, στους δυνάστες τους, με ολέθριες όλο και πιο συχνά συνέπειες.
Οι 4 αστυνομικοί που βρίσκονταν στο Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων, με την αθλιότητα της συμπεριφοράς τους, τη φονική αδιαφορία τους και την επαγγελματική ανεπάρκειά τους, προφανώς δεν μπορούν να έχουν καμία θέση στην Αστυνομία. Όχι στο ΑΤ Αγίων Αναργύρων. Στην Αστυνομία. Όπως προκύπτει βέβαια από τις αποκαλύψεις για το ποινικό παρελθόν τουλάχιστον του ενός, μάλλον θα έπρεπε να έχει επιληφθεί του θέματος αρκετά νωρίτερα η πολιτική ηγεσία της, αλλά δε βαριέσαι.
Ωστόσο οι 4 αστυνομικοί δεν μπορούν και δεν πρέπει να γίνουν οι νέοι «σταθμάρχες». Διότι ας μην κοροϊδευόμαστε, η μανιέρα είναι μία και ακολουθείται κατά γράμμα σε πάσης φύσεως κρίσεις που έχουν είτε κυβερνητικές απολήξεις είτε κυβερνητικά αίτια. Φταίνε όλοι πλην της κυβέρνησης. Το αφήγημα είναι βγαλμένο από το manual πρωτοετούς στη διαχείριση κρίσεων. Βρες κάποιον να ρίξεις την ευθύνη, στοχοποίησέ τον, κανιβάλισέ τον, βγες από το κάδρο και ξεμπέρδεψες.
Στην γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους φταίνε λοιπόν οι 4 αστυνομικοί και όχι η ηγεσία της Αστυνομίας που έχει αφήσει αυτό το μπάχαλο στα αστυνομικά τμήματα. Όχι η Πολιτεία που αρνείται να παραδεχθεί πως η γυναικοκτονία έχει βαθύτερα κοινωνικοοικονομικά αίτια και ως τέτοια πρέπει να αναγνωριστεί για να μπορέσει εν συνεχεία να αντιμετωπιστεί.
Αντίστοιχα στην τραγωδία των Τεμπών φταίει ο «μοιραίος σταθμάρχης» και όχι το ξεχαρβάλωμα δικλείδων ασφαλείας και σιδηροδρόμων και εν συνεχεία το μπάζωμα και οι κάθε λογής μονταζιέρες. Στις υποκλοπές έφταιγε ο ανηψιός του δίπλα γραφείου και κανείς άλλος, πολλώ δε μάλλον ο ίδιος ο εκ του νόμου «επιτελάρχης» της ΕΥΠ. Στο πανευρωπαϊκό ρεκόρ αισχροκέρδειας ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος...
Όπως δεν έχει τέλος η μανιέρα αποποίησης της πολιτικής ευθύνης που κάθε εβδομάδα και σε κάθε ευκαιρία εμπλουτίζει την επανανοηματοδότηση της έννοιας «συγκάλυψη».