Κινδυνεύει η χώρα από ακυβερνησία και πολιτική αστάθεια; Ο στόχος που έχει θέσει και που τον θεωρεί απόλυτα ρεαλιστικό και εφικτό η κυβερνητική ηγεσία, είναι το ποσοστό της Ν.∆. στις ευρωεκλογές να βρεθεί στο 33% – ίσο, ίσως λίγο πάνω κι όχι λίγο κάτω από εκείνο των προηγούµενων ευρωεκλογών. Αυτός, άλλωστε, ήταν κι ο λόγος που (έπειτα από µετρήσεις της κοινής γνώµης) συµπεριελήφθη τελικά στο ψηφοδέλτιο της Ν.∆. κι ο Φρ. Μπελέρης: για να κερδηθεί µία ποσοστιαία µονάδα και το 32% να γίνει 33%. Αυτόν τον στόχο υπηρετεί η κινδυνολογία περί αποσταθεροποίησης. Ενα παραµύθι χωρίς δράκο.
Που έχει, όµως, χορηγούς. Με τις επιλογές του, τακτικές και στρατηγικές, αυτοκατατάσσεται σ’ αυτή την κατηγορία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρώτον, σε επίπεδο τακτικής, ζητεί να διεξαχθούν εθνικές εκλογές, επειδή γνωρίζει ότι δεν διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί τις συνέπειες –επειδή είναι βέβαιος ότι δεν θα γίνουν. Ωστόσο οι ευρωεκλογές δεν βγάζουν κυβέρνηση, πρώτον, ενώ, δεύτερον, τα δηµοσκοπικά ευρήµατα δείχνουν ότι η Ν.∆. τείνει να αποσπά ίδιο ή ακόµη µεγαλύτερο ποσοστό από τα δύο επόµενα κόµµατα µαζί. Το µόνο, λοιπόν, που επιτυγχάνεται µε τακτικές λεονταρισµών περί άµεσων εκλογών και πτώσης της κυβέρνησης, είναι να προσφέρεται τζάµπα πρώτη ύλη στην κυβερνητική κινδυνολογία περί αστάθειας.
∆εύτερον, σε επίπεδο στρατηγικής, εµφανίζεται ως ανάχωµα στη διαµόρφωση εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης. Τα στενά κοµµατικά ζητήµατα αφορούν τα µέλη κάθε κόµµατος και τις ηγεσίες τους. Το σηµαντικό για την Κεντροαριστερά, όµως, δεν είναι ποιος θα βγει δεύτερος ή τρίτος στις ευρωεκλογές, αλλά ποιος πιστεύει, µπορεί και θέλει να συµβάλει, χωρίς µικροµεγαλισµούς και αλαζονείες, στη συνεργασία και ανασύνταξη των δυνάµεών της, µε στόχο τη διαµόρφωση µιας κυβερνητικής πολιτικής κι ενός ηγετικού σχήµατος που θα είναι σε θέση να διεκδικήσουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας – τα σηµερινά δεν µπορούν. Σ’ αυτές τις διαδικασίες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει αντίθετος, προτιµά ένα µικρό αλλά δικό του κόµµα κι όπου βγει – άλλωστε, ούτε καν η κοινή πρόταση δυσπιστίας δεν του άρεσε.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν κινδυνεύει από την αντιπολίτευση. Απειλείται από την ίδια την κυριαρχία της και την αλαζονεία που εκτρέφεται.
Καταλληλότερος για πρωθυπουργός, µετά τον κ. Μητσοτάκη (35%) έρχεται ο κ. Κανένας (33%) – οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί βρίσκονται στο 9% και κάτω. Αλλά η διεύρυνση των ανισοτήτων, η επιδεικτική πολυτελής κατανάλωση σε αντίστιξη µε τη µεγάλη στέρηση για το ένα τρίτο της κοινωνίας, η διευρυνόµενη διαφθορά, η επίµονη υπερπαραγωγή νεόπτωχων µε εξαιρετική µόρφωση και πενιχρά αµειβόµενη εργασία, ο φόβος και η δηλητηριώδης υποψία ότι καθένας θα είναι µόνος του αν του τύχει «η στραβή», όλα αυτά δεν απαλύνουν ούτε τιθασεύονται από ενδεχόµενη επιβεβαίωση της κυβερνητικής κυριαρχίας µε ένα 33% ή άλλο ποσοστό που θα αρχίζει από 3. Θα συνεχίσουν να αγριεύουν. Γιατί, κίνδυνος αποσταθεροποίησης δεν υπάρχει. Ο κίνδυνος που διατρέχει η κυβέρνηση είναι η σταθεροποίηση και η ενίσχυση της αλαζονείας.
(Ο Κώστας Καλλίτσης είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την Καθημερινή της Κυριακής)