Ο πρωθυπουργός της χώρας καλείται, ή να αποδεχτεί τη συγκεκριμένη δέσμευση, ή να προχωρήσει σε ρήξη. Το τελευταίο όμως δεν το θέλει ο λαός, άρα θα του πάρουν οι Ευρωπαίοι, τα... μέτρα και το παραμύθι της Αριστερής διακυβέρνησης θα τελειώσει οριστικά.
Εντάξει, ίσως επικοινωνιακά να καταστεί διαχειρίσιμη η όποια συμφωνία για κάποιο χρονικό διάστημα, υπό την αξιοποίηση της «σανίδας σωτηρίας» που λέγεται διαγραφή χρέους. Όμως αλήθεια τι θα πει ο συνταξιούχος, όταν μετά από λίγους μήνες αντιληφθεί ότι η συμφωνία της 22ας Ιουνίου, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ακόμη αποδοχή για νέο πετσόκομμα στις συντάξεις. Τι θα απογίνουν τα Ταμεία, με την ανεργία «κολλημένη» στο 25%, την κρατική χρηματοδότηση όλο και πιο μειωμένη και τους κοινωνικούς πόρους ή μάλλον «φόρους υπέρ τρίτων», όπως τους έχουμε συνηθίσει πια, υπό κατάργηση; Είναι προφανές ότι ξανά ο λογαριασμός θα καταλήξει στους γνωστούς... πελάτες δηλαδή στους συνταξιούχους και στους δικαιούχους επιδομάτων. Θα ξεκινήσει πάλι μια συζήτηση για επανελέγχους, για δικαιότερη κατανομή, τα γνωστά αυτά που εδώ και μια πενταετία μας έλεγαν οι κυβερνήσεις της λεγόμενης «δεξιάς» (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ).
Μάλλον, η «Αριστερή παρένθεση», τείνει να μετατραπεί σε «Αριστερή ενσωμάτωση». Εκτός και αν ο Τσίπρας τραβήξει το τελευταίο χαρτί που είναι καλά κρυμμένο στο βάθος του τραπεζιού, σε αυτό το σκληρό πόκερ που παίζει η χώρα εδώ και χρόνια με τους δανειστές της. Ένα χαρτί που το είχαν δει και ο Παπανδρέου και ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς και δεν το τράβηξαν. Το χαρτί που λέει ξεκάθαρα χρεοκοπία και δραχμή. Ένα χαρτί που ή θα οδηγήσει τον Τσίπρα σε νίκη στην παρτίδα, τινάζοντας την μπάνκα στον αέρα, ή θα τον κάψει. Για να δούμε, τι θα έχουμε να λέμε την Τρίτη: «τράβηξε και κάηκε» και μαζί του κάηκε και όλη η χώρα, «τράβηξε και κέρδισε» και μαζί του νίκησε και η πατρίδα, ή «δεν τράβηξε» άρα δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν σε αντίθετη περίπτωση, όπως ακριβώς έκαναν και οι προκάτοχοί του...