Τι κάνει η ελληνική πλευρά; Προσπαθεί να αποφύγει να πιεί το «πικρό ποτήρι» της απότομης αύξησης των ορίων ηλικίας ή της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων ή της αλλαγής επί τα χείρω των συλλογικών συμβάσεων, παίζοντας... καθυστερήσεις. Δηλαδή να τα συζητήσουμε όλα, αλλά τις όποιες αποφάσεις να τις πάρουμε αργότερα, μετά από μερικούς μήνες ή μερικά χρόνια ή μερικούς αιώνες, αλλά πάντως όχι τώρα.
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι εάν αυτή τη φορά, οι γενικότερες οικονομικές συνθήκες, δηλαδή το γεγονός ότι η χώρα έχει φτάσει στο χείλος της αβύσσου, θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο ή όχι. Θυμίζουμε ότι και το 2012 η χώρα βρέθηκε σε ανάλογη κατάσταση και μάλιστα σε ανάλογη περίοδο. Τότε ήταν ο πολύς Ευάγγελος Βενιζέλος που θέλησε να κάνει τον «νταή» στον Τόμσεν και την παρέα του, εκεί στα τέλη Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου. Αποτέλεσμα ήταν η τρόικα να αποχωρήσει και όταν γύρισε, να έρθει μαζί της και ο ΕΝΦΙΑ, ο οποίος μάλλον θα μείνει κοντά μας για αρκετό καιρό ακόμα.
Το δια ταύτα της ιστορίας όμως είναι ποια είναι η θέση της κοινωνίας. Πώς δηλαδή αντιδράει στο ενδεχόμενο να αντιμετωπίσει ένα νέο ασφαλιστικό που θα προκαλεί νέες περικοπές στις συντάξεις; Πώς θα αντιμετωπίσει μια νέα αύξηση της ανεργίας, αλλά και μια νέα πίεση των μισθών προς τα κάτω; Και μια έξτρα ερώτηση: Τι θα κάνουν τα πλήθη, έτσι και αρχίσουν οι πλειστηριασμοί σπιτιών; Ερωτήματα, που εν πολλοίς θα καθορίσουν το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Ίδωμεν...