Ειδικά το σύστημα Εργάνη έχει αποδώσει έως τώρα σημαντικό έργο, αφού έχει καταφέρει να δείχνει σε πραγματικό χρόνο τις ροές εργασίας, δηλαδή τις προσλήψεις και τις απολύσεις στο σύνολο της χώρας. Το να έρθει λοιπόν μια οποιαδήποτε ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και να εγείρει θέμα λειτουργίας του με κίνδυνο να το απενεργοποιήσει, εκτός από επικίνδυνο είναι και επιπόλαιο. Και όμως έγινε και αυτό κατά τη διάρκεια της «Αριστερής διακυβέρνησης» καθώς τέθηκε θέμα για τα 100.000 ευρώ που κοστίζει ετησίως το εν λόγω πρόγραμμα για να λειτουργήσει από την εταιρία με την οποία έχει συμβληθεί το υπουργείο.
Το ζήτημα ήταν ότι δεν μπορούσαν οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, που διαχειρίστηκαν τις τύχες των εργασιακών το τελευταίο οκτάμηνο να αντιληφθούν ότι μια τέτοια τόσο κρίσιμη δουλειά, δεν μπορεί να γίνει από το δημόσιο, που είναι εντελώς ανέτοιμο για να την αναλάβει. Χρειάστηκαν συναντήσεις επί συναντήσεων για να πειστούν ότι η σκέψη τους για αξιοποίηση κάποιου φορέα του δημοσίου (πχ πανεπιστημιακό ίδρυμα) και πρόβλημα στη λειτουργία του Εργάνη θα δημιουργούσε και το κόστος θα αύξανε. Όταν μάλιστα αντιλήφθηκαν ότι το τελικό κόστος θα μπορούσε να είναι έως και… πενταπλάσιο, άφησαν την ιδέα τους στο «καλάθι των αχρήστων». Τελικά τα χρήματα εκταμιεύθηκαν και το σύστημα Εργάνη συνεχίζει να παράγει έργο.
Καλό θα ήταν, όποιος και αν είναι ο επόμενος «ένοικος» της Σταδίου 29, να αφήσει στην είσοδο του κτιρίου, δογματισμούς και απόλυτες απόψεις. Να μάθει να ακούει και να παραμερίσει το «εγώ του», γιατί κανείς δεν γεννήθηκε ειδικός. Κανείς δεν ήρθε στον… μάταιο τούτο κόσμο, με μοναδική διαδρομή να καταλήξει να γίνει υπουργός Εργασίας, για να σώσει τη χώρα. Υπάρχουν και άλλοι, πολλοί πιο ειδικοί από τον εκάστοτε πολιτικό υπεύθυνο των εργασιακών και των ασφαλιστικών θεμάτων, οι οποίοι είναι χρήσιμο να ακούγεται η άποψή τους. Διαφορετικά απλώς, θα διαλύουν οι επόμενοι ότι έχτισαν οι προηγούμενοι και η πρόοδος θα παραμείνει μια λέξη άγνωστη για την αγορά εργασίας…