Άρα αυτά τα κονδύλια πρέπει με κάποιο τρόπο να επιστραφούν. Θα ήταν πολύ φυσιολογικό και υγιές, εάν λειτουργούσε η ελληνική οικονομία σε όρους ανάπτυξης και δημιουργούσε θέσεις απασχόλησης, τα κονδύλια αυτά να επέστρεφαν στα Ταμεία, από αυξημένες καταβολές ασφαλιστικών εισφορών. Όμως στην Ελλάδα της... μόνιμης ύφεσης εδώ και μία εξαετία, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Συνεπώς και οι εισφορές μειώθηκαν και οι άνεργοι διατηρήθηκαν στα ίδια επίπεδα, άρα το πρόβλημα όχι μόνο παρέμεινε, αλλά διογκώθηκε.
Οι εργοδοτικοί φορείς από την πλευρά τους, επίσης πολύ ορθά, δηλώνουν πως το μη μισθολογικό κόστος της χώρας, παραμένει από τα υψηλότερα στην Ευρώπη, παρά τη μείωση εισφορών που έγινε φέτος. Συνεπώς, συνεχίζουν οι ελληνικές επιχειρήσεις να είναι πιο ακριβές, άρα λιγότερο ανταγωνιστικές στο διεθνές περιβάλλον. Άρα έχουν δίκιο οι εργοδότες να μην θέλουν περαιτέρω αύξηση του μη μισθολογικού κόστους και να «απειλούν» με εκτόξευση της μαύρης εργασίας.
Το κράτος όμως καλείται να αποφασίσει. Θα βάλει ξανά τα βάρη των δικών του λάθος επιλογών, να τα σηκώσουν τα γνωστά «υποζύγια»; Θα κόψει ξανά συντάξεις και θα αυξήσει τη φορολογία των μισθωτών και των ελεύθερων επαγγελματιών, έτσι ώστε να καλύψει το κενό εσόδων που δημιουργήθηκε στα Ταμεία; Ή θα επιλέξει να μεταφέρει ένα μέρος της επιβάρυνσης και στην... αντίπερα όχθη, δηλαδή στους εργοδότες; Την απόφαση θα πρέπει να την λάβει μια κυβέρνηση της «Αριστεράς». Εάν δεν είχαμε το παρελθόν της 8άμηνης διακυβέρνησης, με τις παλινωδίες και τα «μπρος – πίσω» και τα «Όχι» που έγιναν «Ναι», τότε θα θεωρούσαμε δεδομένη την επιβάρυνση των εργοδοτών. Τώρα, ας διατηρήσουμε επιφυλάξεις...
Στο σημείο που έχει φτάσει το Ασφαλιστικό Σύστημα της χώρας, χρειάζεται πραγματικά αρετή και τόλμη, στην πολιτική ηγεσία που θα αποφασίσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Επιτρέψτε μας να διατηρούμε αμφιβολίες για το εάν υπάρχουν αυτά τα προτερήματα στη σημερινή ηγεσία του υπουργείου Εργασίας. Εν πάσει περιπτώσει, είναι η στιγμή που πρέπει να αποδείξει, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου, ότι διαθέτει τα εν λόγω χαρίσματα, για να είμαστε πιο δίκαιοι και λιγότερο αυστηροί στην κριτική μας. Ο χρόνος αναμονής πέρασε, η ώρα των αποφάσεων έφτασε. Είναι πρακτικά αδύνατο να έχουν όλες τις πλευρές ευχαριστημένες. Κάποιοι θα ευνοηθούν, κάποιοι άλλοι θα δυσαρεστηθούν. Η επιλογή ανήκει στην κυβέρνηση.