Μάθαμε ότι σε πρώτη φάση το νομοσχέδιο έφερε την υπογραφή του Πάνου Σκουρλέτη, όχι όμως και του Δημήτρη Στρατούλη. Λογικό θα μου πείτε. Είναι δυνατόν ο κ. Στρατούλης, που σχεδόν καθημερινά δήλωνε το τελευταίο εξάμηνο ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις και δεν θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να υπογράψει ένα μνημόνιο (συγνώμη ένα νομοσχέδιο θέλαμε να πούμε), που θα εμπεριέχει τις ακριβώς αντίθετες διατάξεις;
Ας είμαστε όμως σοβαροί. Ας μην εκχυδαΐζουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Οι στιγμές είναι ιστορικές για να γίνουμε πικρόχολοι και να ζητάμε παραιτήσεις και το «κεφάλι» του ενός ή του άλλου υπουργού. Απλώς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η θέση του κ. Στρατούλη είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όπως επίσης και του κ. Ρωμανιά, του ΓΓ Κοινωνικής Ασφάλισης, που επίσης έβαλε ψηλά τον «πήχη» και δυστυχώς «πέρασε από κάτω»...
Πολύ σύντομα έρχεται η ώρα της αποχώρησης. Ήδη το όνομα του κ. Σάββα Ρομπόλη, του πρώην επιστημονικού συνεργάτη του ΙΝΕ / ΓΣΕΕ φαντάζει ως το επικρατέστερο για τη θέση του κ. Στρατούλη. Αλήθεια όμως, είναι τελικά θέμα προσώπων; Ποιος πιστεύει ότι, μετά το «φιάσκο» της Αριστερής διακυβέρνησης, τα πρόσωπα είναι εκείνα που κάνουν τη διαφορά; Θεωρούμε ότι τόσο ο κ. Στρατούλης, όσο και ο όποιος διάδοχός του, έχουν τις καλύτερες των προθέσεων. Δυστυχώς όμως, ας παραδεχτούμε ότι οι αποφάσεις παίρνονται αλλού. Στους σκοτεινούς διαδρόμους των Βρυξελλών ή της Φρανκφούρτης και σίγουρα όχι στην Αθήνα. Τις λαμβάνουν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η παρέα τους, αλλά όχι ο Τσίπρας και ο Στρατούλης, σε κάθε περίπτωση.