Το παθολογικό δέσιμο σε σημείο εξάρτησης και αργότερα το χόμπι που μετατράπηκε σε επάγγελμα. Η εικόνα καθαρή, σαν να τη βλέπω για πρώτη φορά τώρα. Το πορτοκαλί κλασικό Mini (μοντέλο του 1975) της οικογένειας, μεταβλήθηκε λίαν συντόμως σε είδωλο. Πολύ περισσότερο για ένα ξανθό “μπόμπιρα” σκάρτα δυο ετών τότε, ο οποίος ταυτίστηκε μαζί του, ονειρεύτηκε, έπαιξε, μεγάλωσε φτάνοντας έως την εφηβεία.
Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί σήμερα, πως εκείνο το λιλειπούτειο σε εξωτερικές διαστάσεις αυτοκινητάκι της Leyland με το 1000άρη κινητήρα κάτω από το μικροσκοπικό καπό, θα γύριζε δυο φορές την Ελλάδα, γράφοντας ατελείωτα χιλιόμετρα, φιλοξενώντας στο εσωτερικό του μια τετραμελή οικογένεια με τα μπαγκάζια της; Κανείς.
Αυτά που δίδαξε το Mini του 20ού αιώνα καλό θα είναι να μην τα λησμονούν οι νεότεροι κατασκευαστές στις μέρες μας. Από που να ξεκινήσεις και που αλήθεια να τελειώσεις; Από τον τοποθετημένο εγκάρσια κινητήρα που μετέπειτα καθιέρωσε σχολή στα μικρά αυτοκίνητα που ακολούθησαν; Από τον ακροβολισμό των τροχών κυριολεκτικά στις τέσσερις γωνίες του αμαξώματος, ή από την άριστη εκμετάλλευση χώρου ακόμη και της τελευταίας σπιθαμής στην λιτή καμπίνα, την ώρα που στο διπλάσιο σε μήκος και πλάτος απόγονο, μετά δυσκολίας θα βολέψεις τα γόνατά σου στο πίσω κάθισμα.
Είναι απορίας άξιο, πόσο πολύ άλλαξαν τα πράγματα και οι συνήθειες μας όλο αυτό το διάστημα. Σήμερα έχουμε καλομάθει και αρνούμαστε πλέον να ταξιδέψουμε χωρίς κλιματισμό, 15 αερόσακους, καμιά 150αριά ίππους, τούρμπο και πολλά επιπλέον καλούδια, τα οποία πριν μερικά χρόνια μας φαίνονταν παντελώς άγνωστα. Το Mini του χθες μας έμαθε να εκτιμούμε τις απλές αλλά σοφές κατασκευαστικές λύσεις, να χαιρόμαστε την πρωτόλεια αίσθηση, όπου οι παρεμβατισμοί και η μεσολάβηση δεν έχουν καμία θέση. Προς Θεού, δεν είμαστε παρελθοντολάγνοι. Ουδείς αρνείται την εξέλιξη της τεχνολογίας, την επιβεβλημένη ασφάλεια, την άνεση.
Να όμως, που στο βωμό τους θυσιάστηκε αυτό το “κάτι” με το οποίο ήταν μπολιασμένο το Mini του περασμένου αιώνα. Δεν είναι εντύπωση αλλά πραγματικότητα. Η βασική διαφορά που καταγράφεται στις δυο εποχές, είναι πως πριν η σχέση σου με το μηχάνημα ήταν ολοκληρωτική, καθολική. Τώρα, όσο εξαιρετικό και πλήρες να είναι αυτό, δεν δένεσαι μαζί του, δεν συνάπτεις σχέση. Το χρησιμοποιείς τρία τέσσερα χρόνια και με την αντικατάστασή του, απλώς δεν το θυμάσαι. Γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν συνέβαινε με το αειθαλές Mini.
Τιμή και δόξα λοιπόν στον άσβεστο στη μνήμη φίλο από τα παλιά, πλημμυρισμένο με νοσταλγία, αυθεντικότητα, παραστάσεις συνυφασμένες με αυτό που ως συνήθως αποκαλούμε… ζωή. Τελικά, η σύγχρονη υλιστική κοινωνία δολοφονεί απροκάλυπτα το συναίσθημα.