Η δημοσιογραφία ασφαλώς και δεν περνάει την καλύτερη φάση της στη χώρα μας. Τόσο οι αμοιβές και οι συνθήκες εργασίας για το μεγάλο μέρος των συναδέλφων είναι από άσχημες έως απογοητευτικές, οι κυβερνητικές και επιχειρηματικές παρεμβάσεις μεγάλες, ενώ και η αξιοπιστία των μέσων ενημέρωσης βρίσκεται στο ναδίρ.
Τους λόγους που απεργούν σήμερα οι δημοσιογράφοι σε όλη τη χώρα περιγράφει με άρθρο της στο Dnews (ΕΔΩ) η Μαρία Αντωνιάδου, πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ.
«Οι δημοσιογράφοι αμείβονται με πενιχρούς μισθούς παρόλο που η εργοδοσία έχει ολοένα και περισσότερες απαιτήσεις. Μία εργοδοσία που συστηματικά αρνείται να προσέλθει σε διάλογο σχετικά με τα προβλήματά μας, που δεν επιθυμεί να συνάψει οποιαδήποτε συλλογική σύμβαση εργασίας, που αρνείται την επιμόρφωση των συναδέλφων», αναφέρει χαρακτηριστικά η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και υπενθυμίζει την κατάσταση που βιώνει ο κλάδος λίγο μετά την έξοδο από τα μνημόνια: «Ο κλάδος των ΜΜΕ ήταν ο δεύτερος, μετά τις κατασκευές, σε μείωση δραστηριοτήτων. Χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν ενώ άλλοτε κραταιοί Όμιλοι κατέρρευσαν. Γίναμε μάρτυρες ανθρώπινων τραγωδιών με αξιόλογους συναδέλφους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να καλύψουν τα προς το ζην ή έμεναν άνεργοι για μεγάλα διαστήματα χωρίς να έχουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδοτήσεως. Οι αποδοχές μας και οι μισθοί κατακρημνίστηκαν ενώ οι ευέλικτες μορφές εργασίας με μισθούς πείνας έγιναν καθεστώς». Η Μαρία Αντωνιάδου, επίσης, επισημαίνει τα προβλήματα που οδήγησαν τον κλάδο στην 24ωρη σημερινή πανελλαδική απεργία, με πρώτο την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας σε όλα τα μάσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα.
Ο Θανάσης Καρτερός
«Πολλά ΜΜΕ σήμερα δεν είναι παρά ο προτεταμένος βραχίονας της προπαγάνδας του καθεστώτος. Κάθε είδους fake news, με τελευταίο παράδειγμα το κακόβουλο μοντάζ για τα Τέμπη, βρίσκουν χώρο σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Καμιά διασταύρωση, κανένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στον πολίτη που καταναλώνει την ενημέρωση. Αρκεί να καταγραφούν σε καλή σειρά στις λίστες τύπου Πέτσα». Τα παραπάνω σημειώνει στο άρθρο του (ΕΔΩ) ο Θανάσης Καρτερός, δημοσιογράφος με ολοκληρωμένη άποψη και με πολλά χρόνια εμπειρίας στο επάγγελμα, ενώ καταλήγει: «Δεν αρκεί μια εικοσιτετράωρη απεργία για να μπει τέλος σ’ αυτή τη νοσηρή κατάσταση. Χρειάζονται πολύ περισσότερα και δυστυχώς οι δημοσιογραφικές ενώσεις δεν δείχνουν να το καταλαβαίνουν. Σε κάθε περίπτωση, αν τα συλλογικά όργανα των δημοσιογράφων δεν καταφέρουν να βάλουν τουλάχιστον κάποιο φραγμό στην εργοδοτική αυθαιρεσία απέναντι στους ανθρώπους και τις ειδήσεις, τίποτε καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε για την ενημέρωση, ούτε για τη δημοκρατία».
Ο Γιάννης Παντελάκης
«Θα ήταν ενδιαφέρον και εντυπωσιακό αν κάποια στιγμή οι δημοσιογράφοι αποφασίζαμε να διαμαρτυρηθούμε και να απεργήσουμε όχι για οικονομικά αιτήματα αλλά για τους λόγους που έχουν οδηγήσει την χώρα μας στην θέση 107. Μια απεργία για την ίδια την λειτουργία των ΜΜΕ, τελικά μια απεργία για τη Δημοκρατία», υπογραμμίζει με το άρθρο του (ΕΔΩ) ο Γιάννης Παντελάκης, δημοσιογράφος αλλά και συγγραφέας, ενώ προχωρά σε μελαγχολικές διαπιστώσεις για την κατάσταση στο χώρο: «Συνεχώς κατρακυλάμε σε θέματα ελευθερίας και αξιοπιστίας, η τελευταία έρευνα έδειξε ότι βρισκόμαστε στην 107η θέση σε σύνολο 108 χωρών παγκοσμίως και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτή η συνθήκη μπορεί να αλλάξει. Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται τα μέσα τα οποία τους ενημερώνουν. Μοιάζει να το συνηθίσαμε αυτό, σαν να μη μας αφορά, να μη μας ενδιαφέρει. Ακόμα και όσοι λίγοι το αναδείκνυαν ως πρόβλημα όχι μόνο της δημοσιογραφίας αλλά και της ίδιας της λειτουργίας της Δημοκρατίας, δεν ακούγονται πολύ πια, εθιστήκαμε με μια σχεδόν βουβή παραδοχή ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει».
Ο Γιώργος Πλειός
Ο Καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με το δικό του άρθρο (ΕΔΩ) προχωρά με στοιχεία για τον εφιάλτη της δημοσιογραφίας τα χρόνια της κρίσης: «Η περίοδος της πιο μεγάλης κατρακύλας κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης χρέους σημαδεύτηκε από τη μεγάλη οικονομική και δημοσιογραφική βύθιση των ελληνικών Μέσων. Έκλεισαν 50 εφημερίδες (48 στην Αθήνα και 2 στη Θεσσαλονίκη), 3 τηλεοπτικοί σταθμοί, η ΕΡΤ (επειδή «δεν συνεμορφώθη με τας υποδείξεις», όπως μαρτυρούσε και το γνωστό τουίτ του διευθυντή του γραφείου Τύπου του τότε πρωθυπουργού, ακριβώς ένα χρόνο πριν η κυβέρνησή του ρίξει το «μαύρο»), 9 ραδιοφωνικοί σταθμοί κοκ. Η διαφημιστική δαπάνη στο διάστημα 2007 – 2013 μειώθηκε κατά 62,1%. Είναι σαφές πως αφού η αγορά δεν μπορούσε να στηρίξει την έτσι κι αλλιώς προβληματική και πριν την κρίση επιχειρηματική δραστηριότητα στον τομέα της ενημέρωσης δεν απόμενε άλλο στήριγμα από την πολιτική εξουσία. Την ίδια περίοδο (2010 – 2017) περισσότεροι από 6.000 εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έμειναν άνεργοι, ενώ μεταξύ αυτών έμειναν άνεργοι σχεδόν το 40% των δημοσιογράφων. Άλλοι 3.000 εργαζόμενοι στα Μέσα έχασαν τη δουλειά τους, 1633 απολύθηκαν από τον Τύπο και την τηλεόραση μόνο στην Αττική. Οι δε μισθοί στους ενημερωτικούς ιστότοπους κυμαίνονταν από 150 – 300 ευρώ, και στις εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς σταθμούς από 600 – 3.000 ευρώ. Όλα αυτά όμως δεν θα έλεγαν κάτι παραπάνω από την άθλια επαγγελματική και οικονομική θέση στην οποία είχαν περιέλθει οι παραμυθάδες της εποχής μας, αν δεν βλέπαμε ποιο ήταν το περιεχόμενο των ΜΜΕ δηλαδή αν δεν βλέπαμε τι έγραφαν αυτοί που δεν έχασαν τη δουλειά τους (είναι πέρα από αυτονόητο ότι αυτό δεν αφορά όλους και τον καθένα προσωπικά ή στον ίδιο βαθμό)». Ο Γ. Πλειός, μάλιστα, καταλήγει: «Ξέρω ότι ακούγεται ρομαντικό ή ουτοπικό, αλλά αν η χώρα χρειάζεται μια βαθιά μεταρρύθμιση αυτή πρέπει, μεταξύ άλλων, να ξεκινήσει από τα ΜΜΕ (όπως και από την αστυνομία). Να πάψει η Ελλάδα να είναι η «χώρα 107» είναι ζωτικά αναγκαίο για τη διατήρηση των δικαιωμάτων των πολιτών, όλων μας, αλλά και για την αντιμετώπιση αυτού του ξεχαρβαλώματος. Η απεξάρτηση των δημοσιογράφων από την πολιτική εξουσία είναι όρος επιβίωσης και των ίδιων και των δημοκρατικών κανόνων σ’ αυτή τη χώρα. Οι δημοσιογράφοι ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό που χρειάζονται είναι (περισσότερη) ελευθερία».
Η Αγγελική Σπανού
«Τα ΜΜΕ, με βάση τους παραδοσιακούς κώδικες αρχών, στέκονται απέναντι στην εξουσία. Όταν συναλλάσσονται μαζί της, η εικόνα θολώνει με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση της συγκατοίκησης ή και της συγχώνευσης. Η κυρίαρχη αντίληψη ότι πολιτικοί και δημοσιογράφοι διασκεδάζουν στα ίδια σαλόνια τροφοδοτείται από αληθινές ιστορίες, κάποιες από τις οποίες γράφονται αυτές τις μέρες», επισημαίνει στο άρθρο τους (ΕΔΩ) η δημοσιογράφος και συγγραφέας Αγγελική Σπανού, ενώ διαμηνύει: «Δεν ισχύει ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Υπάρχει μια εκδοχή της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, χυδαία ιδιοτελής, που είναι μόνο ντροπή για τα υποκείμενα τους. Πόσο μάλλον όταν έχουν λερωθεί και στους δύο βάλτους, χωρίς να είναι σαφές πού βρήκαν περισσότερη λάσπη». Η διαπίστωση της Αγγελικής Σπανού είναι αληθινή- γι΄ αυτό και ανατριχιαστική: «Δεν αποτελεί έκπληξη πια, να ασκεί ένας δημοσιογράφος το επάγγελμα του μέχρι τη στιγμή που θα ανακοινωθεί η υποψηφιότητά του με κάποιο κόμμα. Ούτε η επιστροφή του στα ΜΜΕ αν αποτύχει να εκλεγεί».
ΥΓ: Τα άρθρα δημοσιεύονται στη στήλη OPINIONS του Dnews κατ΄' αλφαβητική σειρά.